در حوالي زادروز محمدرضا لطفي
اوعاشقِ خوش‌ذوقي بود
اردشير كامكار
تاريخ موسيقي ايران نوازندگان، آهنگسازان و موسيقي‌دان‌هاي بزرگ بسياري دارد، اما آنچه استاد محمدرضا لطفي را از ديگران متمايز مي‌كند و در سكويي ديگر مي‌نشاند، جديت در كار است و خوش‌ذوقي و عشق غيرقابل وصف به موسيقي. بدون شك روحيه‌اي كه استاد لطفي در كار داشتند، يكي از مهم‌ترين ويژگي‌هايي بود كه به ماندگاري ايشان و همچنين تاثيرگذاري‌شان در حوزه موسيقي منجر شد. همان سال‌هايي كه نوجوان بودم و شرايط طوري بود كه ما به نوعي با ايشان زندگي مي‌كرديم و از نزديك مي‌ديدم كه استاد لطفي ساعت‌ها با جديت هر چه تمام مي‌نشستند و روي آثار نوازندگان قديمي كار مي‌كردند. سبك و سياق براي ايشان تفاوت چنداني نداشت و در واقع روي تمام سبك‌ها، حتي جديدترين آنها هم وقت و انرژي مي‌گذاشتند و كار مي‌كردند. وقتي اين جديت در كار با چاشني خوش‌ذوقي و خوش‌سليقگي همراه شود، بدون شك خروجي‌اش آثار متفاوتي مي‌شود كه از منظر استحكام ملودي بسيار قدرتمند هستند و ماندگار مي‌شوند. استاد محمدرضا لطفي بين اهالي موسيقي از معدود كساني بودند كه با بازسازي آثار نوازندگان قديمي در حقيقت موسيقي آنها را كه در حال فراموشي بود، زنده نگه داشتند و راه نوازندگان قدرتمندي را كه در دوره قاجار فعاليت مي‌كردند، ادامه دادند. در روزهايي كه استاد لطفي با حمايت هوشنگ ابتهاج جذب راديو شدند، توانستند در كنار استاداني چون شجريان، بنان، شهرام ناظري و... گروهي بسازند و كارهاي تاثيرگذاري در زمينه موسيقي كشور انجام دهند. يادم مي‌آيد از همان روزهايي كه ايشان يكي دو سالي را در سنندج مهمان ما بودند و در گروه پدرم ساز مي‌زدند، به سازنوازي ايشان عشق مي‌ورزيدم و به نظرم نوازنده زبردست و توانايي بودند؛ نوازنده‌اي كه اگر بخواهم در يك جمله او را از ديگران جدا كنم مي‌گويم: استاد محمدرضا لطفي با خوش‌ذوقي هر‌چه تمام كار مي‌كرد و به كارش عشق مي‌ورزيد.