هر سال از نو

پويش‌هاي مردمي دعوت از مردم به درختكاري هميشه فايده‌اي ندارند، چرا كه ارزشي ندارد كه درختي كاشته شود و بعد آن نهال از بين برود. مساله مهم‌تر از كاشت درختان، نگهداري از آنها است. ما هر سال به ياد يك عزيز از دست رفته درختي مي‌كاريم ولي نهال را به امان خدا رها مي‌كنيم. نهالي كه كاشته مي‌شود بايد آبياري و هرس شود و به آن رسيدگي شود. اين همه سال ما درخت مي‌كاريم اما هي مي‌كاريم، خراب مي‌شود و سال بعد دوباره دقيقا همان‌جا درخت مي‌كاريم. اينچنين درخت كاشتن هيچ اثري ندارد. ما با انجام اين كار، كاشتن درخت و در نتيجه نگهداري نكردن از آن و از بين رفتن آن، تنها وقت و سرمايه را هدر مي‌دهيم. اگر نهادهاي مردمي، مردم را دعوت به كاشت درخت مي‌كنند، خودشان هم بايد در مراقبت از آن كوشا باشند. البته در بسياري از موارد خودشان قبول مي‌كنند كه نهال‌ها را آبياري و از آن مراقبت كنند. اما مسوول اين كار هم شهرداري است و هم سازمان جنگل‌ها و مراتع كشور. اما متاسفانه اين افراد فقط نهال مي‌كارند، از كاشت نهال عكس مي‌گيرند و مي‌روند. ديگر كاري به باقي داستان ندارند. حالا ما بياييم و سالي هزار درخت به‌كاريم. چه فايده‌اي دارد وقتي سال بعد هيچ اثري از آن درختان باقي نمانده است؟ نهال‌هاي كاشته شده به دليل بي‌آبي، عدم كودپاشي، زمين نامناسب، زمان نامناسب كاشت و برخي دلايل ديگر كه به ضعف مديريت و عدم برنامه‌هاي منسجم مربوط است كمتر از دو ماه بعد از كاشت از بين مي‌روند. نهال‌هاي كاشته شده مثل نوزادي هستند كه نيازمند مراقبت و نگهداري است. نبايد نهال‌ها بعد از كاشت رها شوند. استاد دانشگاه تهران وعضو هيات علمي دانشگاه منابع طبيعي