به همين بي‌مزگي
رضا سالار
امروز چيزي كه بيشتر از همه جامعه را آزار مي‌دهد، نوعي بي‌احترامي دسته‌جمعي و هجوم يكپارچه به يك موضوع يا محور است. همين مردمي كه ناگهان با عزمي بي‌نظير به سمت كرمانشاه_ پلاسكو _ دنا _سانچي و حتي سازمان انتقال خون مي‌روند، با همين سرعت و دسته‌جمعي سمت مسي و رونالدو و مجري جام جهاني هم مي‌روند. هر دو جا را آباد مي‌كنند. اما اين كجا و آن كجا! اين دو گروه از هم جدا نيستند. از دو كشور و مليت متفاوت نيستند. اين دو گروه يكي هستند. دوست و برادر و خواهر خود ما. كه ناگهان چشم را مي‌بندد و فضاي مجازي را باز مي‌كند.
امروز هجوم و هتاكي به اشخاص گاهي چنان از حد مي‌گذرد كه صبر ايوب هم جواب نمي‌دهد. خدا نكند يك سلبريتي حركتي برخلاف تصور فردي يا جمعي بردارد. بي آنكه به تفكرات و عقيده شخصي‌اش احترام بگذاريم، بي‌شرمانه‌ترين واژگان را با طنازي بي‌نظيري روانه‌اش مي‌كنيم. امروز فوتبال ما دچار معضلي به نام كم‌صبري و بي‌احترامي شده. باور نداريم كه اين حركت تيمي، يك بازي دوستانه است و پس از آن قرار نيست يك تيم و بازيكنانش را گلادياتوري با واژگان سر ببريم. پس از سوت پايان دربي تهران، فارغ از نتيجه آن، به عنوان طرفدار يكي از دو تيم، از اين همه هتاكي بي‌پايان افسوس خوردم.
پس از دقايقي، طنازي‌هايي كه به فراخور اين رويداد بود، فوروارد شد. اول خنديدم. پس از مدتي تعجب كردم. اما وقتي پس از ساعتي، مسير واژگان به سمت هتاكي‌هاي بي‌شرمانه‌اي رفت كه تصور آن از حد خارج است، حالم بد شد! نمي‌شود اين فرهنگ را جدا از خودمان دانست. خودمان هستيم كه در تكثير بي‌رحمانه خشونت كلامي با سرعت برق در جريان هستيم. شوخي و جدي چنان به هم مي‌تازيم و شوخي‌هاي ۱۸+ انجام مي‌دهيم كه نمي‌دانيم انتهاي آن چيزي جز گل‌آلود كردن آب فوتبال و رفتن دود آن به چشم همه نخواهد بود.
اگر فوتبال را دوست داريم، بايد با باخت آن هم كنار بياييم. اگر اين چمن سبز را مايه تفريح جذاب مي‌دانيم، حرمت آن را نگه داريم. قرار نيست با اين چند خط پند و موعظه كرد. مي‌خواهم يادآوري كنم در ميانه زمين، پس از هر گل، بازي دوباره شروع مي‌شود. هيچ سوتي پايان بازي نيست. شروع ديدار بعدي است. اصلا جذابيت اين رويداد در جاودانه نبودن هر ركورد و نتيجه‌اي است. يادمان باشد كه هجوم هتاكانه امروز ما، بومرنگي است كه سمت خودمان مي‌آيد. يادمان باشد اين سيلاب بي‌شرمانه، ما را به درياي نيستي مي‌برد.
اما حالا خوب مي‌دانم كه با اتمام اين يادداشت، باز هم پي يك حركت رقيب، شعار جديد ساخته‌ايم. به همين سادگي، به همين بي‌مزگي!