پوست موز زير پاي فوتبال
سامان موحدي‌راد
بازي انگلستان و بلغارستان را نديدم ولي از اخبار و حواشي بازي حدس زدم
بار ديگر هوليگان‌هاي انگليسي دسته گلي ديگر به آب داده‌اند. اما وقتي اخبار را دقيق خواندم ديدم اين‌بار تماشاگران بلغاري بودند كه حسابي گل كاشتند. آنها در طول بازي براي رحيم استرلينگ صداي ميمون درآوردند و حتي در مقطعي منجر به تعطيلي مسابقه شدند. همچنين كارهاي شرم‌آور خود را در ادامه با دادن سلام نازي‌ها شرم‌آورتر هم كردند.
اين تمام ماجرا نبود و آن‌سوتر هم بازيكنان تيم ملي تركيه بار ديگر و اين بار در بازي برابر فرانسه سلام نظامي‌شان را مقابل دوربين‌ها به نمايش گذاشتند؛ موضوعي كه در بازي قبلي اين تيم برابر آلباني هم واكنش‌هاي فراواني به همراه داشت. اتفاقاتي كه بار ديگر اين حقيقت تلخ را به صورت‌مان مي‌كوبد كه مسائل سخيف و ناراحت‌كننده‌اي مثل نژادپرستي نه‌تنها منزوي و محدود نشده‌اند كه حتي براي برخي چنان مايه مباهات هستند كه آن را در ميادين بين‌المللي و در برابر ديده هزاران بيننده به نمايش مي‌گذارند. شايد پيش خودمان فكر كنيم كه خنده‌دار باشد كه در اين دوره و زمانه بخواهيم براي كسي توضيح دهيم كه سياه و سفيد برابرند ولي آنچه حداقل در ميدان فوتبال رخ مي‌دهد، نشان مي‌دهد براي مبارزه با نژادپرستي در فوتبال راه درازي
در پيش داريم. خاصه اينكه اگرچه فيفا و يوفا خودشان را پيشروي اين مساله مي‌دانند اما نتيجه عملكردشان وضعيت
كنوني است.
البته اگر در اقدامات اين دو نهاد بزرگ فوتبال و همه سازمان‌دهندگان فوتبال كه ادعاي مبارزه با نژادپرستي را دارند خوب مداقه كنيم، مي‌بينيم كه مبارزه با نژادپرستي به هيچ‌وجه به عنوان يك مساله ريشه‌اي در دستور كارشان قرار نداشته است. براي اينكه بفهميم چقدر در زمينه مبارزه با نژادپرستي در فوتبال عقب هستيم بد نيست بدانيم كه سپ بلاتر، رييس سابق فدراسيون جهاني فوتبال در گفت‌وگويي گفته بود: «نژادپرستي ديگر در فوتبال وجود ندارد. شايد وسط بازي يك بازيكن به يك سياهپوست حرفي بزند يا حركت نسبتا بدي انجام دهد. اما آن بازيكني كه مورد اهانت واقع شده بايد بداند كه فوتبال همين است و آخر بازي ماجرا با يك دست دادن بايد خاتمه پيدا كند.»
صدور احكام تنبيهي درباره متخلفان توهين‌هاي نژادي هم به خوبي نشان مي‌دهد كه اين مساله برخلاف اهميت جهاني‌اش در افكار عمومي در نگاه گردانندگان فوتبال چندان اهميتي ندارد. مثال معروفش مقايسه دوران تنبيهي لوئيس سوارس و جان تري در فوتبال انگلستان است. هر دو در دوره‌اي به بازيكنان سياهپوستي توهين كردند اما اتحاديه فوتبال انگلستان سوارس را نقره‌داغ كرد اما از كنار تنبيه جان تري به راحتي گذشت. چرا؟ چون مساله نژادپرستي آنچنان كه ما فكر مي‌كنيم براي آنها مهم نيست، چون شايد در پس ذهن‌شان، خودشان
نژادپرست هستند.