حداقل بهره‌مندي از اينترنت
مجيد رضاييان
در باب آنچه در قطع اينترنت تجربه كرديم بحثي نيست، محل نقد و بحث هم فراوان است و به نظر مي‌رسد كه بخش اعظمي از روزنامه‌نگاران فارغ از جناح و حزب‌شان در خسارت‌هاي حاصل از قطع اينترنت اجماع‌نظر داشته باشند. در اين ميان رسانه‌ها با فرض تحمل محدوديت‌هايي فرصت و امكان استفاده از اينترنت جهاني را داشتند. استفاده از اينترنت براي روزنامه‌نگاران يك نياز حياتي است، همان‌طور كه انسان‌ها بدون اكسيژن زنده نمي‌مانند و اين امر بديهي است، دسترسي روزنامه‌ها هم به اينترنت امري بديهي است. به همين دليل است كه...
دسترسي روزنامه‌ها و رسانه‌ها به اينترنت را نمي‌توان يك رويكرد در برنامه‌هاي دولت دانست، بلكه براي دولت هم بديهي بود كه نمي‌توان اين ابزار كار را از رسانه‌ها گرفت و نمي‌توان اينترنت را به روي روزنامه‌نگاران بست. از طرفي در شرايط اضطرار نمي‌توان با قطع اينترنت اين حداقل ابزار كار را از اهل رسانه گرفت، با اينكه شايد در روزهاي اخير رسانه‌هاي ما در پوشش ميداني وقايع ضعيف عمل كردند، اما همين حضور حداقلي آنها هم واجب و ضروري است و نمي‌توان آن را حذف كرد يا ناديده گرفت. معتقدم همانقدر كه قطع اينترنت مي‌تواند در گردش آزاد اطلاعات تاثيرگذار باشد، آزادي بيان مي‌تواند تاثيرات به مراتب بيشتري داشته باشد، حتي اگر دسترسي به اينترنت محدود باشد. به بركت آزادي بيان مي‌توان مطالبات مردم را شنيد و به آنها ترتيب اثر داد اما اينترنت نامحدود بدون آزادي بيان صداهاي بسياري را ناشنيده خواهد گذاشت. علاوه بر اين، رسانه‌ها مي‌توانستند استراتژي اطلاع‌رساني اقناعي را پيش بگيرند نه اينكه اطلاع‌رساني كنند. دولت مي‌توانست با سرلوحه قرار دادن اطلاع‌رساني اقناعي و شفافيت موانع و مشكلات خود را با مردم مطرح كند، از بدعهدي‌هاي امريكا در پايبندي به تعهداتش در برجام بگويد و مسائل اقتصادي را با مردم در ميان بگذارد و مردم و بخش خصوصي را به مشاركت بطلبد، اين كاري بود كه مي‌توانست به رسانه‌ها واگذار شود و رسانه‌ها مردم را اقناع كنند. با اين حال امكان استفاده رسانه‌ها از اينترنت حداقل تصميمي بود كه مي‌شد در قبال رسانه‌ها گرفت، تصميمي كه براي دولت هم بديهي بود و نمي‌توان آن را تجديدنظر در رويه يا برنامه‌اي از پيش‌تعيين‌شده دانست.
استاد دانشگاه و روزنامه‌نگار