نياز دولت به ترميم نيروهاي اجرايي

مجموعه سياست‌هايي كه از جهت‌گيري‌هاي اصلي دولت يازدهم بوده و در ضمن شعارها و وعده‌هايي از سوي حسن روحاني مطرح شده به سرانجام مطلوبي نرسيده است. در اين فرصت دو ساله‌اي كه از عمر دولت يازدهم مي‌گذرد، هرچند در سياست خارجي تا حدود زيادي موفقيت‌هاي دولت را شاهد بوده‌ايم اما اين موفقيت در بعد داخلي چندان نمايان نشده و بيشتر اذهان را به اين مسير سوق مي‌دهد كه كار چنداني از سوي دولتمردان صورت نگرفته است. شايد بتوان دليل اصلي آن را نياز به امكاناتي دانست كه براي تحقق وعده‌هايي كه در جنبه سياست داخلي لحاظ شده، لازم است. هرچند عنوان مي‌شود كه دولت همچنان دنبال به نتيجه رسانيدن اين وعده‌هاي تبليغاتي زمان انتخابات است اما براي مردم شفاف نبوده است. اما آنچه كه نشانگر موفقيت‌آميز بودن كار و تلاش دولت است احساس رضايت مردم است. رضايتي كه از به ثمر نشستن وعده‌هاي دولت حاصل مي‌شود. بنابراين بايد فضايي را به وجود آورد كه حس تفاوت با هشت سال دولت قبلي وجود داشته باشد. طبيعتا دولت براي اين مقصود نيازمند افرادي است كه توان كمك به رييس‌جمهور را داشته باشند. افرادي كه هم از تمام تيم دولت حمايت كنند و توانمند بوده و قدرت عمل كامل را در به اجرا رساندن شعار توجه به سياست داخلي از سوي دولت را داشته باشند. حسن روحاني قطعا براي معطوف شدن به اهداف سياست داخلي با چالش‌هاي جدي روبه‌رو است. از مهم‌ترين اين چالش‌ها جريان رقيب شكست خورده در انتخابات رياست‌جمهوري يازدهم است كه تلاش دارند تا اجازه ندهند كه اين روند ادامه يابد. همان رفتاري كه در گذشته هم شاهد آن بوده‌ايم. اين تلاش‌ها قطعا تا تغيير و تحولات مجلس ادامه خواهد يافت. مورد ديگري كه مي‌توان به عنوان چالش ديگر دولت معرفي كرد، تعلق امكانات رسانه‌اي و تبليغي به جناح رقيب دولت است. هرچند افراد اين جريان با استفاده از اين ابزار وارد ميدان مي‌شوند، آنهايي هستند كه روحاني نظر چنداني روي آنها ندارد اما رييس دولت نبايد و نمي‌تواند از قدرت آنها غافل شود. ورود دولت به سياست داخلي نياز به ابزارهايي دارد كه مهم‌ترين آن افكار عمومي جامعه است. موضوع مهمي كه نبايد به اين سادگي از كنار آن رد شد، بايد توسط دولتمردان راضي نگه داشته شوند. اما با توجه به اينكه زمان كمي به برگزاري انتخاباتي مهم در كشور باقي مانده است اما موضوعاتي مطرح شده كه خيلي خوشايند به نظر نمي‌رسد. خبرهايي كه حكايت از اين دارد كه برخي اعضاي دولت چندان توان انجام كارهايي كه امور سياست داخلي دولت را به سرانجام برساند را ندارند. دولت براي اينكه نگاه جدي‌تري به اين موضوع داشته باشد و بتواند كنترل اوضاع را در دست بگيرد، بايد در مورد مسوولان سياسي كشور فكري كند. يا اين افراد تقويت شوند يا افرادي كه بتوانند با اقتدار بيشتري به دولت كمك كنند، بر سر كار بيايند. نيروهاي اجرايي دولت توان ميدان‌داري دولت را زير سوال برده‌اند. به‌گونه‌اي كه در حل بسياري از مسائل درجا زده‌اند و حركتي رو به جلو نداشته‌اند؛ پس چگونه مي‌توانند در سياست داخلي دولت يأس و نااميدي را در دل‌هاي نگران از بين ببرند؟