كنگره اربعين تجلي اخلاص

اربعين حسيني در سال‌هاي اخير تبديل به نمايش بزرگ همبستگي شيعيان و همه عاشقان و دلدادگان مكتب حسيني شده است. حضور پرشور مردم از سراسر جهان در راهپيمايي عظيم اربعين نمادي از شور حسيني است كه فراتر از زبان، نژاد، جنسيت و سن از دل مشتاقان اين مكتب شعله مي‌گيرد. اگرچه امسال به خاطر همه‌گيري ويروس كرونا در بسياري از كشورهاي جهان، عراق از پذيرش زائران و  همانان خارجي خودداري كرده و در كشور خودمان نيز قرار نيست، تجمع و تحرك فيزيكي در روز اربعين صورت گيرد و از مردم خواسته شده از منازل خود با قرائت زيارت اربعين دل‌هايشان را روانه كربلا كرده و با سالكان راه دوست همسفر شوند. در اين سال‌ها ايرانيان نيز دوشادوش ميزبانان عراقي خود با راه‌اندازي موكب‌هاي متعدد و ارسال هدايا و نذورات و كمك‌هاي نقدي و غيرنقدي تلاش كرده‌اند بر شكوه و عظمت هر چه بيشتر اين كنگره عظيم افزوده و سهمي در رفاه و آرامش و رسيدگي به زوار حضرت سيدالشهدا داشته باشند. صحنه كنگره عظيم اربعين را مي‌توان تجلي خدمت خالصانه و با روحيه جهادي دانست. آنجا كه هر كسي با هر درجه و جايگاه علمي و اجتماعي و سياسي و... پاي در راه مي‌نهد و بي‌نمايش و خدم و حشم و هيات همراه در مسير دوست راه مي‌پويد. بسياري نيز به عشق حسين(ع) در موكب‌هاي عزاداري هر آنچه از دستشان برمي‌آيد بي‌توقع و منت انجام مي‌دهند. آنجا ديگر دكتر و مهندس و وزير و وكيل و رييس و مرئوس ندارد و همه سر بر آستان محبت اهل ‌بيت(ع) و مكتب اباعبدالله(ع) نهاده‌اند.  اگرچه مردم ما در سال جاري و در بحبوحه همه‌گيري كرونا و در سال‌هاي گذشته و هنگام وقوع بلاياي طبيعي در هر نقطه از كشور نشان دادند كه از همدلي با هموطنانشان و بذل مال و همت دريغي ندارند و بي‌هيچ چشمداشت و منتي هر آنچه در توان دارند در ميدان خدمت به همنوع صرف مي‌كنند؛ اما كاش روحيه خدمت بي‌ريا و بدون نمايش و تبليغ در ميان مسوولان رده‌هاي مختلف كشور نيز اندكي رواج مي‌يافت. چندي پيش در اخبار تصاويري نشان مي‌داد كه فرماندار شهرستاني به همراه هياتي از مسوولان شهرستان به در خانه فرد نيازمندي رفته بودند تا بسته معيشتي تهيه شده را به او تحويل دهند. اگر لحظه‌اي خود را به جاي صاحب آن خانه مي‌گذاشتند درمي‌يافتند، تحويل يك گوني برنج و مقداري روغن و رب و... به ريختن آبروي يك خانواده محترم ولي نيازمند نمي‌ارزد و چه بسا تحويل آن اقلام با لشكركشي و تصويربرداري تلويزيوني و... بار مشكلات زندگي را بر دوش ايشان سنگين‌تر كند. متاسفانه اين روحيه در بين مسوولان ارشد كشور نيز وجود دارد. از يك سو روحيه تكبر و مردم‌گريزي برخي، فرصت حضور ايشان در جمع مردم و شنيدن دغدغه‌ها و گلايه‌هايشان را نمي‌دهد و حتي وقتي براي سركشي به مناطق سيل‌زده نيز مراجعه مي‌كنند بر فراز سكويي مفروش مي‌ايستند حال آنكه مردم سيل‌زده و مصيبت ديده در همان مكان تا زانو در گل فرو رفته‌اند. نقطه مقابل نيز مسوولاني هستند كه هيچ فرصتي را براي «نمايش» مردمي بودن و حضور در صحنه(البته با مشايعت خيل همراهان و محافظين و دوربين‌هاي تلويزيوني و روزنامه‌ها) از دست نمي‌دهند حتي اگر حضور در بيمارستان محل بستري بيماران كرونايي باشد. به اعتقاد من حضور در بين مردم حتي اگر بخشي از آن براي نمايش هم باشد بهتر از دوري از مردم است اما مشروط بر آنكه اين وجه نمايش بر اصل عمل صحيح غلبه نكند. حضور غيرضروري هياتي از همراهان يك مدير ارشد كشور، هم احتمال ابتلاي اين افراد و هم اعضاي خانواده و جمعي از شهروندان را به كرونا افزايش خواهد داد در حالي كه براي سركشي به بيمارستان حضور يك لشكر نياز نيست و مي‌توان بي‌سروصدا و پروپاگانداي رسانه‌اي به مشكلات مردم رسيدگي كرد. شيخ رجبعلي خياط عارف هم‌روزگار ما گفته بود:«هر نفسي كه مي‌كشيد اگر به غير ياد خدا بكشيد، ضرر است. كار را براي خدا بكنيد. بنده اگر در كارم يك سوزن براي غيررضاي خدا بزنم به دستم فرو مي‌رود.» چه نيكوست كه فرصت اربعين امسال را صرف بازنگري در احوال نفس و نيت اعمال كنيم و به تأسي از راهپيمايان و خادمين اربعين حسيني دل و ذهن و عمل از غيرخدا خالي بداريم.