۲۵۰۰ و دو نفر
بابك زماني
هفته گذشته دو هزار و پانصد نفر از پزشكان در موضعي كه عميقا مربوط به دانش و تحقيق با كمترين ارتباط با سياست مي‌شود نامه‌اي را امضا و منتشر كردند. اينكه موضوع چه بود و حقيقت چيست موضوع اين يادداشت نيست، مهم‌تر از محتوا نكات ديگري وجود دارد كه بايد به آنها دقت كرد.
- مهم‌تر از همه تركيب امضاكنندگان نامه است. نامه‌اي كه امضاي استاد «دكتر مرندي» از بنيانگذاران سيستم سلامت كشور، كسي كه گسترش خدمات پايه سلامت در كشور مرهون تلاش‌هاي اوست را در كنار امضاي «حسين روازاده» كسي كه اظهارات غيرعلمي و مخالفتش با واكسيناسيون مشهور خاص و عام است، كنار هم مي‌گذارد.
اين باعث تاسف بسيار است ؛ آيا نوعي توهين به بزرگان سلامت كشور نيست؟
- سوال بعدي آن است كه آيا تعداد قابل توجه پزشكان امضاكننده چيزي را ثابت مي‌كند؟
آيا دانش مي‌تواند موضوع راي‌گيري قرار بگيرد؟ آيا اقليتي منزوي‌تر از گاليله زماني كه با زبان استغفار مي‌كرد اما با پا گردي زمين را تاكيد مي‌كرد، وجود داشته است؟
- اساسا آيا ۲۵۰۰ پزشك در ميان نزديك 200 هزار پزشكي كه تاكنون شماره نظام پزشكي گرفته‌اند، رقم بالايي است؟ به علاوه اين چه بيانيه «علمي» است كه اكثريت امضاكنندگان آن گرايش‌هاي شناخته شده‌اي دارند؟
- امضاكنندگان كه به هر حال صاحب عقيده‌اي در يكي از مسائل علمي مهم سلامت در كشور هستند آيا بخت خود را براي تاثير بر جامعه پزشكي از طريق نهادهاي رسمي آن آزموده‌اند؟ چرا به جاي مجمع انجمن‌هاي پزشكي ايران كه شامل نمايندگان منتخب بيش از ۱۸۰ انجمن علمي پزشكي ايران است يا سازمان نظام پزشكي كه منتخب مستقيم جامعه پزشكي است، تعدادي پزشك از اقشار مختلف ولي با گرايشي خاص بيانيه را امضا كرده‌اند؟
- برخي از امضاكنندگان از معمرين و معمارهاي اصلي سيستم سلامت در كشور هستند. اگر اين اساتيد به نهادهاي رسمي سلامت برساخته خودشان اعتماد ندارند، تكليف بقيه مردم چيست؟
- آيا بزرگان ما اهميت تقويت نهادها را كه فقط با ممارست و به كارگيري آنها صورت مي‌گيرد، نمي‌شناسند يا قبول ندارند؟
راستي آيا متوجه نمي‌شوند اقبال به بيانيه‌هايي با امضاهاي افراد ناشي از كوتاه‌دستي نويسندگان‌شان و بغض‌هاي فرو‌خورده‌اي است كه راه ديگري جز بيانيه براي‌شان نمانده است؟
بيانيه فقط يك قالب است آنچه باعث توجه است محتوا و امضاكنندگانند.
- اساتيد امضاكننده كه هر كدام در مناصب مهمي صاحب مسووليت و نفوذ هستند اگر بزرگواري‌شان اجازه صدور دستور نمي‌دهد آيا نمي‌توانند هر موضوعي را در نهادهاي رسمي كشور و جامعه پزشكي به بحث بگذارند و بي‌طرفانه و ريش سپيدانه به مشاهده بنشينند تا خروجي بحث كه در آن صورت حاوي حقايقي خواهد بود، تاثيري عملي بر جاي بگذارد؟
نورولوژيست