نسل قاضي‌مرادي‌ها تكرار نمي‌شوند
سعيد ابراهيمي فر
محسن قاضي‌مرادي هم رفت. بازيگري مهربان و دوست‌داشتني كه اخلاق خوبي داشت و بي‌ادعا بود. با محسن قاضي‌مرادي نخستين‌بار در سال ۱۳۶۷ هنگام توليد فيلم «ناروني» آشنا شدم. قرار شد او نقش دكتر بيمارستان و همسرش خانم مهوش وقاري نقش مسوول پذيرش را بازي كنند. هردو با وجود اينكه تجربه زيادي در سينما نداشتند ولي كارشان را به نحو احسن انجام دادند و خاطره خوبي از آنها در ذهنم ثبت شد.
ده سال بعد دست تقدير دوباره ما را كنار هم قرار داد، هنگام توليد سريال عيد آن سال‌ها محسن قاضي‌مرادي براي ايفاي نقش خدمتكار خانه كه فقط در يك اپيزود بازي داشت دعوت به همكاري شد و او با متانت و بزرگواري پذيرفت و درخشان بازي كرد. همكاري ديگري نداشتيم اما مي‌دانم همواره بازيگر فروتن و منظمي بود كه تمام تلاشش را مي‌كرد نقشش را به نحو احسن انجام دهد تا هنرش در خدمت كار باشد.
اما مهم‌ترين نكته‌اي كه بايد در مورد محسن قاضي‌مرادي‌ها بدانيم و تاكيد كنيم اينكه آنها متعلق به نسلي از بازيگران اين كشور هستند كه ديگر تكرارشدني نيست. نسل بازيگراني كه هم توانايي نقش آفريني بسيار بالا داشتند و هم براي نقش‌هاي فرعي احترام بسيار قائل بودند و با جان و دل براي كاراكترشان مايه مي‌گذاشتند كه اگر اين‌گونه نبود امروز به نيكي از قاضي‌مرادي ياد نمي‌شد. او با مهارت و تسلط نقش‌هاي ماندگاري را (هر چند فرعي) در اغلب فيلم‌ها به نام خود ثبت كرد.
يادش هميشه گرامي