خداحافظ مردِ نواهاي ارمني

سه‌شنبه‌اي كه گذشت، ژيوان گاسپاريان نيز دنياي موسيقي را براي هميشه ترك كرد و به خوابي ابدي رفت. او يكي از نوازندگان برجسته ساز دودوك بود.
گاسپاريان در طول حيات هنري خود عناوين بسياري را به خود اختصاص داد، از جمله دريافت جايزه گرمي در سال 2006 براي بهترين آلبوم موسيقي سنتي در جهان. او با هنرمندان شناخته‌شده ايراني از جمله حسين عليزاده و كيهان كلهر سابقه كار داشت و در روز اول سي‌ودومين جشنواره بين‌المللي موسيقي فجر هم در برج ميلاد ساز نواخت.
گاسپاريان كودكي سختي داشت. او نوازندگي ساز دودوك را از همان دوران و به صورت خودآموز آغاز كرد و در سن ۵۲ سالگي به دانشگاه رفت.
در ادامه روايت گاسپاريان را از كودكي‎اش كه ديروز پس از درگذشت او در ايسنا منتشر شد، مي‌خوانيد: 
«تنها شش سال داشتم. مادرم فوت كرده و پدرم هم به جنگ رفته بود و من در يتيم‌خانه دوران كودكي سختي را طي مي‌كردم. در آن دوره جاهايي بود كه مثل سينماهاي امروزي فيلم نشان مي‌دادند. از آنجا كه فيلم‌ها صامت بودند سه نفر نوازنده زير پرده مي‌نشستند و با نواختن دودوك نمايش فيلم را همراهي مي‌كردند. اولين‌بار كه صداي دودوك را شنيدم خيلي خوشم آمد. در ميان آن سه نوازنده، استادي هم بود به نام ماركار ماركاريان؛ خود را به او رساندم و از او خواهش كردم كه يك دودوك هم به من بدهد؛ خيلي خشن جواب داد كه مي‌خواهي چه كار؟ برو درست را بخوان مگر پدر و مادر نداري؟
روزي پيش او رفتم و پول ناچيزي را كه از فروش ظرف و ظروف كهنه‌ خانه به دست آورده بودم به او دادم؛ پول‌ها و دست كوچك عرق كرده مرا پس زد، دودوك ساده‌اي را از جيب درآورد به من داد و گفت: برو بزن؛ تو شايد آدم خواهي شد. از خوشحالي در پوست نمي‌گنجيدم؛ در طول زمستان يك لحظه دودوك را از لبانم دور نكردم و نواختن نخستين آهنگ را كه «دِلِ يامان» نام داشت فرا گرفتم. بهار بعد، بار ديگر نزد استاد ماركاريان رفتم و از او خواهش كردم كه به نواختن من گوش دهد. گوش كرد و اشك از چشمانش سرازير شد. دودوك بهتري به من داد و گفت: برو بزن؛ تو نوازنده زبردستي خواهي شد. اين حرف استاد مشوق من شد تا در هفده سالگي به نواختن دودوك مسلط شوم.»