سياه نت
حسن لطفي
همين ابتداي نوشته اعتراف كنم در مورد محاسن ايجاد محدوديت در فضاي مجازي يا به قول نمايندگان مجلس، صيانت از حقوق كاربران در فضاي مجازي تحقيق چنداني نكرده‌ام.
يعني سراغ كشورهايي مثل كره شمالي، چين، روسيه و... نرفته‌ام (البته اگر محاسني داشته باشد) تا سرانجام اين محدوديت‌ها را بدانم.
دليلش بيشتر از آنكه علمي و فراگير باشد به تجربه‌هاي شخصي‌ام در ارتباط با محدوديت‌ها برمي‌گردد.
از وقتي خاطرم هست هر جا خواسته‌ام يا خواسته‌اند محدوديت ايجاد كنم يا برايم ايجاد كنند شكست خورده‌ام. تجربه‌هايي كه بخشي از آن بين من و مردم سرزمينم مشترك است (محدوديت‌هاي مربوط به ويديو، ماهواره، شطرنج، خاويار، بيليارد و...) بخشي از آن نيز در زندگي هركدام از ما به صورت فردي ديده مي‌شود.
هيچ‌وقت فراموش نمي‌كنم در بين رفقاي صميمي‌ام اغلب سيگاري‌ها آنهايي بودند كه با ديدن والدين‌شان سيگار را مخفي مي‌كردند و وقتي مي‌خواستند وارد خانه شوند با ادكلن سعي در از بين بردن بوي سيگار داشتند.
همه اينها باعث شده تا باور داشته باشم، محدوديت‌ها حتي اگر مثل محدوديت‌هاي دوران كرونا حياتي و ضروري باشد اگر توسط مردم پذيرفته نشود، يا بهتر بگويم فرهنگي پذيرفته نشود محكوم به شكست است.
زور و جريمه و بگير و ببند هم حفظش نمي‌كند. چنين طرح‌ها و قوانيني آب در هاون كوبيدن است.
ممكن است راي‌دهندگان به چنين طرح‌هايي در مجلسي يكدست آنقدر خوشحال بشوند كه انگار از سد بزرگي گذشته‌اند اما اين خوشحالي نمي‌تواند دوام زيادي داشته باشد.
با آنكه نتيجه هر تصميمي در امروز، فردا مشخص مي‌شود (منظورم فرداي تاريخي است) اما گمانم در اين مورد خاص (صيانت ...) بتوان بدون پيشگويي‌هاي شتابزده فهميد بهترين راه برگشت راي‌دهندگان به اجراي آزمايشي طرح است.
نمي‌دانم آنها چه تحقيقي درباره نتايج اين طرح داشته‌اند اما گمانم اصول مهم تحقيق (واقع‌بيني، پرهيز از قطعي كردن بدون دليل پيش‌فرض‌ها، كار را به محقق جهت‌دار سپردن و...) در اين اتفاق ناديده گرفته شده است.
اتفاقي كه هرچند در نگاه اول روزگار سياه نت را به دنبال خواهد داشت اما به دليل ناپايداري‌اش دير يا زود مجبور به تغيير آن خواهند بود.
تغييري كه مثل ماجراي ماهواره به پذيرش در عمل منجر مي‌شود يا همانند ويديو و... پس از پذيرش غيرقانوني مبدل به قانون خواهد شد. البته در هر دو حالت روسياهي تنها براي زغال باقي نمي‌ماند.