گل عارض

دير آمدي كه دست ز دامن ندارمت                    جان مژده داده‌ام كه چوجان در برارمت
تا شويمت از آن گل عارض غبار راه                 ابري شدم ز شوق كه اشكي ببارمت
عمري دلم به سينه فشردي در انتظار                 تا دركشم به سينه و در بر فشارمت
اين سان كه دارمت چو لئيمان نهان ز خلق               ترسم بميرم و به رقيبان گذارمت

شهريار