مردم كوچه و بازار در سفره افطار رييس‌جمهور
ابراهيم عمران
هرسال در ماه رمضان و به سنت ديرين؛ گروه‌هاي مختلف سياسي، اقتصادي، هنري و ورزشي، ديدارهايي با رييس‌جمهور دارند. در اين ديدار هر صنف و دسته‌اي از مطالبات خويش حرف مي‌زنند. در مقابل نيز مسوول اجرايي كشور، به بيان ديدگاه‌هاي دولت مي‌پردازد و به صرف افطار اين نشست پايان مي‌پذيرد. ملاقات‌هايي كه هم صواب دارد و هم ثواب. اين موسم كه فرا مي‌رسد براي صاحب اين قلم ياد آور يادداشت‌هايي است كه در دو دولت احمدي‌نژاد و روحاني نوشتم درباره اين ديدارها. يادم نمي‌آيد به زيور طبع آراسته شد يا خير. ولي جان مطلب اين بود كه اي كاش ديدارهايي با افراد عادي جامعه و شهروندان معمولي هم برپا مي‌شد. مردان و زناني كه از گوشت و پوست و استخوان هستند و غم نان دارند و بس. هر چند گروه‌هايي هم كه در ديدار حاضر مي‌شوند به نوعي نماينده و تفكر همين افراد عادي هستند. ولي فرق است ميان بيان ساده شهروندي معمولي با نوع گفتار در لفافه سياست‌مداران و ساير افراد ذي‌نفوذ. حاليه كه دولت ادعاي حضور در ميان مردم دارد؛ كه ادعاي گزافي هم نيست و در سفرهاي استاني اگر رخ دهد؛ اين نگره نمود بيشتري دارد؛ بد نيست در سفره افطاري از پيش مشخص‌شده، تعدادي هموطن به صورت اتفاقي از كوچه و خيابان انتخاب شوند و به بيان ديدگاه‌هاي عادي خود بپردازند. از وضع نامناسب در آمد بگويند. از گراني نوميد‌كننده كه كورسوي اميد هم در آن مشاهده نمي‌شود. از آزگارهاي روزانه در ذهن حرف بزنند. و پرسش اصلي اينكه آيا اگر اين اتفاق بر فرض محال رخ دهد؛ مجال و ياراي گپ است ما را؟! «ما نيز مردمي هستيم» در اينجا چقدر به كار مي‌آيد؟ سخن در حضور مسوولان ارشد، به حتم سخت است و شاذ به قول فقها. ولي مي‌توان اميد داشت اين سنت بر پا شود و افطاري هم براي توده مردم گسترانيده شود. اين كار به حتم با روحيه دولت فعلي سازگار است. هم فال است و هم تماشا. مگر نيست كه رييس‌جمهور و نخست‌وزيران كشورهاي مدرن، سرزده به خانه‌هاي مردم مي‌روند و لختي در آنجا مي‌گويند و مي‌شنوند. از لايحه و تبصره خبري نخواهد بود در اين ديدارها. از امر و دستور براي پيگيري كارسخني نمي‌رود. از بالا گفتن و ميان رده اجرا نكردن، سخني نخواهد بود. مردمي حرف خواهند زد كه صلاح ملك خويش؛ اين‌بار آنان مي‌دانند. پس مي‌توان بر همين نگره در اين موسم دعا و نياز؛ التماس دعاهاي مردم را نيز شنيد كه يادآور سروده سعدي است كه: خاطر نگهدار درويش باش...