چشم جاودانه مست

به كوي ميكده يا رب سحر چه مشغله بود؟                            كه جوشِ شاهد و ساقي و شمع و مشعله بود
حديثِ عشق كه از حرف و صوت مُستغنيست                            به ناله دف و ني در خروش و ولوله بود
مباحثي كه در آن مجلسِ جنون مي‌رفت                                       وراي مدرسه و قال و قيلِ مساله بود
دل از كرشمه ساقي به شُكر بود ولي                                     ز نامساعدي بختش اندكي گِلِه بود
قياس كردم و آن چشمِ جادوانه مست                                  هزار ساحر چون سامريش در گله بود
بگفتمش به لبم بوسه‌اي حوالت كن                                            به خنده گفت كي‌ات با من اين معامله بود؟
حافظ