تاريخچه كشتي ايران در رقابت‌هاي جهاني
اولين قهرماني
يونس هميالي
طي پنجاه دور رقابت‌هاي جهاني كشتي آزاد، تيم ايران تنها پنج بار روي سكوي قهرماني قرار گرفته است؛ ۱۹۶۱ يوكوهاما، ۱۹۶۵ منچستر، ۱۹۹۸ و ۲۰۰۲ تهران و ۲۰۱۳ بوداپست. اين دستاورد تيم ايران را جزو چند كشور برتر دنيا قرار مي‌دهد، اما با قابليت‌هاي فني كشتي‌گيران اين سرزمين هيچ گونه تناسب و همخواني ندارد. از ميان اين تعداد قهرماني، نتيجه رويايي ۱۹۶۱ در سرزمين آفتاب تابان تا به امروز تكرار نشده است. الماس‌هاي تراش خورده در ميدان آن رقابت چشم‌ها را جوري به خود جذب كرد كه اشياي تاريخي در موزه.
ملي‌پوشان ايران با ارمغان پنج مدال طلا توسط محمدابراهيم سيف‌پور، محمدعلي صنعتكاران، امامعلي حبيبي، منصور مهديزاده و پهلوان غلامرضا تختي، مدال نقره نصرالله سلطاني‌نژاد و برنز حميد توكل توانستند براي نخستين‌بار در سطح جهان تاج‌گذاري كنند تا گوهر اشك شوق از تاريك خانه چشم بيرون بيايد. آن هم براي واقعه‌اي كه يك تاريخ براي ديدنش منتظر مانده بود.
در كشتي فرنگي تنها يك‌بار اين موفقيت در ۲۰۱۴ تاشكند به دست آمده است. در آن رقابت‌ها به فاصله چهار ماه تا آغاز آن آوردگاه محمد بنا از سمت سرمربيگري تيم ملي استعفا داد و به جاي ايشان احد پازاج جايگزين شد. در نهايت حميد سوريان طلا، اميد نوروزي نقره، قاسم رضايي و افشين بيابانگرد به مدال برنز دست يافتند و با خلق حماسه‌اي بي‌نظير ماموريت غيرممكن را با سربلندي خاتمه دادند. فرنگي‌كاران ايران جشنواره‌‌اي باشكوه از شور و هيجان مسحور‌كننده به نحوي شايسته به نمايش گذاشتند تا روياي بزرگ يك ملت به حقيقت برسد.
در اين بين و با وجود قهرماني‌ها اما گاه به گاه علاقه‌مندان كشتي در وسعت پهناور اندوه غرق مي‌شوند و با چشماني بي‌روح بر نقطه‌اي مبهم خيره مي‌مانند. مات و مبهوت هستند براي افرادي كه ارزش لحظه‌هاي حساس را به فراموشي سپردند. حسرت مي‌خورند بر اين نغمه موزون حزن‌انگيز كه تا ابد شنيده خواهد شد. نوايي كه به مرور زمان صيقل‌دهنده روح آدمي است. واقعيت اين است كه كشتي ما با وجود به دست آوردن اكسير شش قهرماني بر اثر غفلت‌ها، بي‌تدبيري‌ها و برنامه‌ريزي‌هاي اشتياه مديريت بارها و بارها سكوهاي گرانبها را از دست داد و به جاي آن شربت تلخ شكست بر حلقوم كشتي چكانده شد. بايد به نظاره نشست كه اين بار در بلگراد كشتي ايران چگونه چهره نشان خواهد داد. آيا قدر لحظات را مي‌داند و با ايستادن بر سكوي نخست تاريخ را دوباره مي‌نويسد يا حسرتي به حسرت‌هاي گذشته خواهد افزود.