خوردن طالبي روي جاده

چهارشنبه، 31 شهريور 1400: 
 امروز براي رسيدن به استانبول عجله ندارم. قصد دارم با رسيدن به استانبول چند روزي استراحت كرده و بعد در مورد ادامه سفر تصميم  بگيرم. 
روي مسير توقف كرده و از اين مرد يك طالبي شيرين خريده و همان‌جا مي‌خورم. به اين يكي بسنده نكردم، سعي مي‌كنم كمبود آب، قند، نمك و املاح بدنم را جبران كنم. به دومي هم كه مي‌رسم مجددا توقف كرده تا يكي ديگر بخرم. ميوه‌فروش دومي قيمت 5 ليره، معادل نيم‌يورو زده بود، اما وقتي يك طالبي برداشته و به وي پنج ليره دادم، گفت طالبي‌هاي داخل وانت 10 ليره است و 5 ليره قيمت آن كوچك‌ترها در آن پايين است. از اين كارش خوشم نيامد. ميوه‌فروش اولي كه پيشبندي آبي بسته ‌بود، آدم صادقي بود و همه طالبي‌ها را 5 ليره مي‌فروخت كه من يكي از وي خريد كرده و همان‌جا خوردم. از اتفاق آن طالبي خيلي خوب و شيرين بود. (عكسش را اينجا ضميمه كرده‌ام). 
رفتار ميوه‌فروش دومي شبيه رفتار برخي ميوه‌فروشان در ايران است كه قبلا آنها را تجربه كرده‌ام. آيا اين نوع كارها در تركيه هم رايج است؟ من آمار نگرفته‌ام و نمي‌دانم. اما به‌ تجربه دريافته‌ام كه بسياري رفتارها و نحوه كاسبي كسبه خُرد در تركيه شبيه ايراني‌هاست: «بفرماييد داخل، چه خدمتي از دست من بر مي‌آيد، ارزون‌ترش را هم داريم، خريدار باشيد، با هم كنار مي‌آييم.» نيز از نظر سوءاستفاده از مسافر (كه البته به دليل تعداد توريست بسيار زياد خصوصا در شهر استانبول حجم اين نوع سوءاستفاده با ايران قابل مقايسه نيست) و انواع ديگر.
اما اينكه در كدام كشور اين موارد بيشتر است، من اطلاع دقيق ندارم. حالا مگر مي‌توان به همه آمارهاي منابع رسمي اعتماد كرد؟!