ما؛ گرسنگان آينده

امنيت غذايي 9 ميليارد نفر تا سال 2050 از جمله تعهدات سران شركت كننده در اجلاس تغييرات آب و هواي سازمان ملل متعهد بود. اين يك واقعيت است كه تا سال 2050 تقاضا براي مواد غذايي تا 60 درصد افزايش مي‌يابد. اين افزايش تقاضا به منزله فشار مضاعف بر صنعت كشاورزي و تقاضاي بيشتر براي آب و انرژي است.
تعهد كشورهاي شركت كننده در اجلاس تغييرات آب و هوايي در شرايطي داده شده است كه دو سال پيش در حاشيه كنفرانس ريو+ 20 مقرر شد تا كشورهاي جهان براي گذار به دوره اقتصاد كم كربن، منابع كارآمد و اقتصاد سبز فراگير تشويق و هدايت شوند.
پيش بيني مي‌شود جمعيت جهان تا سال 2050 به بيش از 9 ميليارد افزايش يابد. اين به معناي فشار بيشتر بر منابع طبيعي است. اين فشار با آنچه كه دو سال پيش سازمان ملل با شعار اقتصاد سبز اجلاس ريو+ 20 را آغاز كرده بود، مغايرت دارد. هرچند در آخرين اجلاس تغييرات آب و هواي سازمان ملل سران كشورها همچنان متعهد شدند تا جنگل زدايي را تا سال 2030 ريشه كن كنند، اما اين تعهد در كنار ديگر تعهدات داده شده در اين اجلاس و اجلاس‌هاي گذشته با يكديگر مغايرت دارد.
به عقيده اقتصاددانان محيط زيست، راه‌حل در انتخاب گزينه توسعه پايدار و گسترش اقتصاد سبز نهفته است. اگر چه همچنان و همچون هميشه موضوع پايداري محيط زيست و منابع در دستور كار كشورهاي توسعه يافته و در حال توسعه به گونه‌يي برجسته مطرح است اما تامين غذا براي 9 ميليارد انسان را در كنار تغييرات اقليمي و آب و هوا، بروز خشكسالي‌ها و سيلاب‌ها و توفان‌ها را نبايد ناديده گرفت. رخدادهايي كه هر كدام فرصت‌ها و تعهدات را براي تامين امنيت غذايي اين 9 ميليارد به مخاطره مي‌اندازد.
بررسي گزارش‌هاي دوره‌اي سازمان ملل بر آنچه بر كره زمين رفته است نشان از زوال تدريجي اكوسيستم‌ها و گرمايش زمين و نزول منابع طبيعي استراتژيك دارد و اين موضوع كه تا چه اندازه بحران را در سراسر كره خاكي گسترش داده است. بخش آب، تغيير اقليم و تنوع زيستي از پررنگ‌ترين بخش‌هاي اين گزارش‌ها است. اما بخش ويژه‌يي هم براي چالش‌هاي زيست محيطي غرب آسيا در نظر گرفته شده است. در اين منطقه بين سال‌هاي 1985 تا 2005 ميلادي سرانه دسترسي به آب شيرين از 1700 متر مكعب در سال به 907 متر مكعب كاهش يافته و پيش بيني شده كه اين رقم تا سال 2050 به 420 متر مكعب در سال تنزل خواهد يافت.
از سوي ديگر حدود 64 درصد از چهار ميليون كيلومتر مربع زمين‌هاي غرب آسيا را اراضي خشك و مستعد تخريب تشكيل مي‌دهند كه رشد جمعيت در 20 سال گذشته براي تامين غذا فشار زيادي را بر اين اراضي وارد كرده است و بر وسعت مناطق بياباني افزوده است. اين در حالي است كه سهم اين منطقه از آسيا از جنگل تنها به اندازه 34/1 درصد از كل وسعت اين منطقه است. يعني جنگل‌هاي غرب آسيا كمتر از 1/0 در صد از كل جنگل‌هاي جهان را در بر مي‌گيرد با اين حال همين معدود عرصه هاي جنگلي هم رو به نابودي هستند. از سوي ديگر حدود 23 درصد از نفت و 7/8 درصد از منابع گاز جهان در غرب آسيا است كه استخراج اين منابع براي صادرات و مصرف بي‌رويه آن در كشورهاي منطقه باعث شده تا نرخ توليد گاز دي اكسيد كربن به ازاي هر نفر از شش تن در سال 1990 به 2/7 تن در سال 2003 افزايش يابد كه اين امر به تشديد روند گرمايش زمين
 كمك مي‌كند.