آموزش و پرورش در هند

آموزش و پرورش در هند توسط بخش دولتي و خصوصي اداره و بودجه تحصيلي از بخش مركزي، ايالتي و محلي تامين مي‌شود. طبق قانون اساسي هند، آموزش آزاد و اجباري حق تمام كودكان 6 تا 14 سال است و نسبت مدارس دولتي به خصوصي 7 به 5 است. براي يافتن ريشه تعليم و تعلم در هند بايد به هزاره سوم قبل از ميلاد سفر كرد، در هزاره بعد از آن قديمي‌ترين متون مقدس مربوط به هندوييسم تشكيل شد. در هزاره اول قبل از ميلاد نيز بوديسم ظهور پيدا كرده است. تحكيم فرهنگي كه در زمان امپراطوري Mauvyag Gupta به وجود آمد بعدها بر فرهنگ‌هاي جنوب آسيا تاثير فراوان داشت. در قرون وسطي اديان يهود، زرتشتي، مسيحي و اسلام وارد هند شد و همين امر باعث آموزش اديان مختلف در ميان عامه مردم شد. در اواسط قرون 18 و 19 اين كشور تحت حكومت بريتانيا بود كه اين موضوع نيز باعث يادگيري زبان انگليسي و فرهنگ بريتانيايي در شبه قاره هند شد.
در حال حاضر اهداف آموزشي در مركز و ايالات متعدد، مشخص شده و به مدارس ابلاغ مي‌شود كه البته با توجه به تعدد زبان‌هاي رايج در ايالات مختلف (14 زبان رسمي)، كتب درسي و آموزش‌ها نيز متفاوت و متنوع هستند.
آموزش ابتدايي در همه ايالت‌ها اجباري و براي همه اقشار جامعه پايه‌ريزي شده است. پس از آن، دو سال آموزش متوسطه برنامه‌ريزي شده است كه اين دو سال براي آماده كردن دانش‌آموزان جهت ورود به دانشگاه و يا اشتغال در بازار كار هدفمندي شده است.
در دبيرستان سه زبان آموزش داده مي‌شود. همچنين رياضي، هنر، بهداشت، ورزش، علوم اجتماعي و يك كار علمي نيز در برنامه آموزشي گنجانده شده است كه بعد از موفقيت در اين دوره دانش‌آموزان آماده ورود به دانشگاه مي‌شوند.
گاندي، پيشواي فقيد هند به آموزش و پرورش توام بر كارهاي توليدي تاكيد كرده است.