چرا دفاع از كي‌روش؟

كارلوس كي‌روش حرف‌هاي عجيبي نمي‌زند. اعتقاد دارد صعود به مرحله دوم جام‌جهاني، اتفاق «خاصي» است و براي همين بايد برنامه «خاص» براي آن داشت وگرنه با همان برنامه معمولي مي‌توان حضور يافت و در همان مرحله اول حذف شد. او با وجود همه بدرفتاري‌ها، مصاحبه‌هاي آتشين، مزاج تند و بيانيه‌هاي عجيب، راه و رسم حرفه‌اي بودن را هم به ما مي‌آموزد. واقع‌بين باشيم. او روز اول تيمي را تحويل گرفت كه چهارم آسيا بود و حرفي براي گفتن نداشت اما كي‌روش معترض بود. به چه؟ لباس مناسب نداريم، زمين تمرين مناسب نداريم، اردوي تداركاتي مناسب نداريم و پول نيست. بعد از نزديك به هشت‌سال، او تيم را به قدرتمندترين و ترسناك‌ترين تيم آسيا تبديل كرده است. رشد فني بازيكنان و تيم محرز است. آسيا به احترام نام ايران مي‌ايستد. اما كي‌روش همچنان معترض است. به چه؟ همچنان لباس مناسب نداريم، زمين تمرين مناسب نداريم، اردوي تداركاتي مناسب نداريم و پول نيست. چرا ساختار مديريتي فوتبال ايران همانند تيم‌ملي رشد نكرده است؟ چرا مي‌خواهيم كي‌روش را هم‌سطح امكانات فوتبال ايران كنيم؟ واضح است. تقاضاهاي او بيشتر از توان مديريتي فوتبال ايران است. فوتبال ايران از لحاظ ساختاري مشكلات اساسي دارد. براي رسيدن به شرايط پايدار موفقيت در فوتبال بايد مديريت، سرمايه‌گذاري و برنامه‌ريزي را توامان داشت. در غير اين صورت كسب هر موفقيتي مقطعي خواهد بود. از كي‌روش دفاع مي‌كنيم چون او و اعتراض‌هايش «معلول» است و «علت» را مديريت مي‌دانيم.