سوار بر «ماشين زمان» نائومي كاواسه

 نائومي كاواسه، كارگردان مولف ژاپني و پاي ثابت جشنواره فيلم كن طي مستركلاسي كه در سي‌امين جشنواره بين‌المللي فيلم توكيو برگزار كرد، از سبك فيلمسازي‌اش صحبت كرد. همچنين او داستان ورودش به سينما و عشقش به فيلم را با علاقه‌مندان در ميان گذاشت.
او در اين جلسه گفت: «به هنگام فيلمبرداري فيلم‌هايم مي‌كوشم كسي به غير از عوامل فيلم آن اطراف نباشد، چرا كه اگر نگاه ديگري روي ما باشد، بازيگران تمركزشان را از دست مي‌دهند. »  كارگردان «جنگل سوگوار» به شبكه‌هاي اجتماعي و نظرات كاربران در مورد فيلم‌هايش توجهي نمي‌كند: «گاهي پيام‌ها، توييتر، اينستاگرام... و فيسبوك را مي‌بينم. مردم درباره همه‌چيز مي‌نويسند. من به آنها توجهي نمي‌كنم اما چيزهايي برايم مي‌فرستند، نظراتي كه درباره فيلم‌هايم هست، اظهارنظرهاي منفي. اما مي‌گويم خب، فيلمم را ديدي، يا نديدي؟ و تعجبم از اين است كه وقتي كسي از من خوشش نمي‌آيد چرا فيلم من را مي‌بيند؟» از نظر كاواسه كسي كه از كار او انتقاد مي‌كند احتمالا به حرفه او توجه دارد.
اين فيلمساز 48 ساله زماني كه به مدرسه مي‌رفت، عاشق بسكتبال بود اما خيلي طول نمي‌كشد كه بسكتبال جاي خود را به فيلمسازي مي‌دهد. كاواسه وقتي براي نخستين‌بار دوربين به دست مي‌گيرد از كار با آن لذت مي‌برد. او دوربين را «ماشين زمان» مي‌ديد كه گذشته را ضبط مي‌كند. كاواسه حالا عشق به سينما را اين‌طور توصيف مي‌كند: «مي‌توانم زمان را حفظ كنم، زمان را كات كنم، منشأ فيلمسازي براي من همين است. چه فيلم مستند باشد چه داستاني، من در اين لحظه زندگي مي‌كنم، اين لحظه را مي‌توان با فيلم حفظ كرد. »
در حقيقت داستان زندگي كاواسه نقش مهمي در ميل او به ضبط زمان ايفا كرده است. او در اين باره به علاقه‌منداني كه در اين مستركلاس حضور داشتند، گفته است: «نمي‌دانم پدرم چه كسي بود و مادرم وقتي من را به دنيا آورد، رهايم كرد و خانمي من را بزرگ كرد... كسي كه من را به فرزندخواندگي پذيرفت. كم‌كم به اين فكر مي‌كردم كه چرا به دنيا آمده‌ام. پاسخي براي اين پرسش مي‌خواستم. اما كسي پاسخگو نبود. فيلم پاسخش را به من داد. بدين طريق بود كه فيلمسازي را شروع كردم.»