مدال‌هاي سوخته زنان
وحيد جعفري
ورزش ايران همواره جلوتر از بسياري از حوزه‌ها حركت كرده؛ فراتر از اقتصاد، هنر و حتي سياست. اين طور به نظر مي‌رسد كه حالا در جهشي فرهنگي دارد به زمينه‌هايي ورود مي‌كند كه در گذشته كمتر تصور مي‌شد كه بتواند در اين بخش‌ها شركت داشته باشد و آن حضور زنان در رشته‌هايي مثل كشتي و وزنه‌برداري است. از نخستين حضور رسمي ايران در المپيك در بازي‌هاي ۱۹۰۰ پاريس تا ۲۰۱۶ ريو، ورزشكاران ايراني موفق شدند در مجموع ۶۸ مدال تصاحب كنند. ۱۸ طلا، ۲۲ نقره و ۲۸ برنز حاصل تلاش ۵۴ ورزشكار در ۱۷ دوره از المپيك است. جالب اينكه اولين ايراني كه در المپيك مدال گرفت يك وزنه‌بردار بود. جعفر سلماسي در المپيك ۱۹۴۸ لندن صاحب برنز شد. 8 سال طول كشيد تا ايران به نشان زرين برسد. امامعلي حبيبي در المپيك ۱۹۵۶ ملبورن اولين طلاي ايران در المپيك‌ها را به نام كشتي ثبت كرد؛ اما زنان ايراني در تمام اين سال‌ها يا امكان حضور در ميادين مهم جهاني و المپيك را پيدا نكردند يا اگر توانستند به بازي‌هاي تابستاني برسند، دست‌شان از مدال كوتاه ماند تا اينكه در المپيك ۲۰۱۶ ريو اتفاقي ويژه رقم خورد. كيميا عليزاده در برزيل توانست نخستين مدال ورزش بانوان را كه برنزي رنگ بود به نام تكواندو كند. در واقع 116 سال طول كشيد تا يك زن ايراني بتواند در المپيك به مدال برسد؛ اما در دنياي مدرن امروز همه‌چيز دارد تغيير مي‌كند و ما شاهد اتفاقاتي هستيم كه در گذشته كمتر فكر عملي شدن آنها را مي‌كرديم. حضور زنان ايران در دو رشته وزنه‌برداري و كشتي را بايد به فال نيك گرفت. اين مهم مي‌تواند شروع موفقيت‌هاي زنان بر بستر شرايط اجتماعي و فرهنگي حاكم بر اين روزهاي ايران باشد. حالا زنان، با علاقه و بدون ممنوعيت كشتي تمرين مي‌كنند و وزنه مي‌زنند و دورخيزشان براي رسيدن به مدال المپيكي است كه سال‌ها با اينكه توان كسب آن را داشتند از رسيدن به آن محروم بودند؛ چيزي كه بعيد نبوده و آنقدرها هم دور نيست با توجه به توان بانوان ايراني، اما چيزي كه آدم را اذيت مي‌كند و حسرت بر دل مي‌گذارد، سوختن همه استعداد‌ها و مدال‌هاي تمام اين سال‌هاست.