آيا بايرن درحال پسرفت است؟
درجا زدن به سبك مونيخي‌ها
اشرف جمشيديان
بايرن مونيخ امسال هم يكه‌تازه فوتبال آلمان است. آنها بعد از گذشت ۲۵ هفته از بوندس ليگا، با اقتدار در صدر قرار دارند. با داشتن ۲۰ امتياز بيشتر از تيم دوم كه شالكه باشد. مونيخي‌ها بعد از آمدن دوباره يوب هاينكس، جان تازه‌اي گرفتند و در ليگ قهرمانان هم وضعيت بدي ندارند. صعود آنها به مرحله يك‌چهارم نهايي اين ليگ - به لطف پيروزي پرگل در مرحله رفت يك‌هشتم مقابل بشيكتاش - مسجل است. اما آيا واقعا همه‌چيز در مونيخ به اين خوبي است؟ دست‌كم از نظر برخي كارشناسان مديريتي- اقتصادي در آلمان اين گونه به نظر نمي‌رسد. هفته گذشته وب سايت Sport1 آلمان گزارش جالبي در اين باره منتشر كرد.
از نظر مقاله‌نويس اين سايت، بايرن مونيخ واكنش مناسبي به فعاليت‌هاي بارسلونا، پاري سن ژرمن و منچسترسيتي در چندسال گذشته در بازار نقل و انتقالات نشان نداده است.
هنينگ زولش از اساتيد دانشگاه مديريت و اقتصادشهر لايپزيش به اين سايت مي‌گويد: «بايرن مونيخ در قياس با ساير باشگاه‌هاي بزرگ فوتبال در اروپا چه از نظر اقتصادي و چه ورزشي عقب مانده است. آنها هنوز پاسخ مناسبي به فعاليت‌هاي باشگاه‌هاي بزرگي نظير بارسلونا، پاري سن ژرمن و منچسترسيتي نداده‌اند و در صورت ادامه چنين روندي اين احتمال كه مونيخي‌ها در آينده‌اي نه چندان دور در بين باشگاه‌هاي بزرگ اروپايي جايي نداشته باشند بسيار زياد است. »
زولش از مطرح‌ترين كارشناسان مديريت و اقتصاد كشور آلمان محسوب مي‌شود كه تحقيقات بسيار گسترده‌اي در زمينه برنامه‌ريزي استراتژيك باشگاه‌هاي فوتبال داشته است.
به نظر هنينگ زولش اين واقعيت كه بايرن مونيخ در سطح بين‌المللي ديگر از قدرت سابق برخوردار نيست را بايد در عدم قدرت ريسك‌پذيري مونيخي‌ها در قياس با ساير تيم‌هاي اروپايي جست‌وجو كرد. چون اين باشگاه‌ها بر خلاف بايرن مونيخ با كمك سرمايه‌گذاران خارجي و اتخاذ سياستي تهاجمي در بازار نقل و انتقالات توانسته‌اند خود را در فوتبال اروپا مطرح كنند. زولش ضمن انتقاد از نحوه مديريت باشگاه بايرن مونيخ معتقد است: «باشگاه بايرن مونيخ از قابليت نوسازي و تجديد‌پذيري برخوردار نيست. در اين باشگاه همچنان سيستمي پدرسالارانه بر همه امور مسلط است و به همين دليل اين باشگاه در سطح بين‌المللي ديگر حرفي براي گفتن ندارد. زوج مديريتي اولي هونس و كارل هاينتس رومنيگه با چشم پوشي از خريدهاي بزرگ، اين شانس را كه در بلندمدت بتوانند بايرن مونيخ را در جمع سلاطين فوتبال اروپا نگه دارند، از دست داده‌اند.»در اواخر سال ميلادي گذشته اولي هونس در گفت‌وگويي مدعي شد: «ما در موقعيتي نيستيم كه بتوانيم نيمار را به ازاي 220 ميليون يورو و يا‌ام باپه را به ازاي 180 ميليون يورو خريداري كنيم. البته نقل و انتقالات بزرگ و ديوانه‌كننده در دنياي فوتبال متوقف خواهند شد و هميشگي نخواهند بود.» كارل هاينتس رومنيگه اما ديدي متفاوت‌تر در اين زمينه داشته است: «در اين روزها در بازار نقل و انتقالات فوتبال بازيكنان قيمتي غير واقعي دارند و ما نيز معتقديم كه سرانجام ناگزير به فعاليت در اين بازار غير واقعي خواهيم بود. »
اظهارات رومنيگه را مي‌توان به اعترافي تشبيه كرد كه بر طبق آن سياست نقل و انتقالاتي منفعلانه و اقتصادي بايرن مونيخ در سال‌هاي اخير در مقايسه با ساير تيم‌هاي بزرگ اروپايي، سبب كاهش قدرت رقابت بايرن مونيخ در سطح بين‌المللي شده است. طبق آمار نيز بايرن مونيخ در پنج سال گذشته مبلغي در حدود 391 ميليون يورو در بازار نقل وانتقالات فوتبال سرمايه‌گذاري كرده در حالي كه منچسترسيتي در مدتي مشابه 947 ميليون يورو حدود سه برابر هزينه بايرن مونيخ، براي جذب بازيكنان جديد هزينه كرده است. از نظر هنينگ فوپل، رييس موسسه اقتصاد جهاني در شهر هامبورگ و يكي از مشهورترين اقتصاددانان آلمان، سران بايرن مونيخ با سياست نقل و انتقالاتي خود در سال‌هاي اخير تنها يك هدف را دنبال كرده‌اند: «حفظ فاصله بايرن مونيخ با ساير رقباي داخلي». هدفي كه سبب شده آنها در قياس با بزرگان اروپايي دنياي فوتبال ضعيف‌تر شوند. بايرن مونيخ در سال‌هاي اخير براي حفظ جايگاه خود در بوندس ليگا و فوتبال آلمان با خريد بازيكنان مطرح تيم‌هاي دورتموند، شالكه، باير لوركوزن و هوفنهايم، به نوعي علاوه بر تقويت خود، رقباي داخلي خود را نيز تضعيف كرده است. از نظر هنينگ فوپل «مونيخي‌ها با اتخاذ چنين سياستي نقشي چندان مهم براي رقابت در عرصه‌هاي بين‌المللي قائل نبوده‌اند»؛ سياستي كه به احتمال فراوان به زودي انتقام خود را از مونيخي‌ها خواهد گرفت.