شهرهاي مرزي هم امكان پذيرش گردشگران را پيدا مي‌كنند
هر شهر را با نشانه‌اي مي‌شناسند، نشانه بعضي شهرها اما سال‌هاست ديگر وجود ندارد، ولي همچنان آن شهرها را با آن نشانه‌ها مي‌شناسند. شهرهاي مرزي كردستان و آذربايجان غربي هم همين شرايط را دارند. «سردشت» و «پاوه» و «بانه» و بسياري ديگر از شهرهاي مرزي ايران هنوز با تصور ناامني‌هاي بعد از انقلاب و روزهاي جنگ شناخته مي‌شوند و همين است كه كمتر مقصد گردشگران براي سفر هستند. اين در حالي است كه اين مناطق صاحب طبيعتي بكر و بديع در دامنه‌هاي زاگرس و مهم‌تر از آن مردماني ميهمان‌نواز و نجيب هستند.
شايد وقت آن رسيده كه تصورات غالب را در مورد اين مناطق تغيير دهيم و اين شهرها را با نشانه‌اي ديگر بشناسيم. دامنه‌هاي زاگرس منبعي غني از جاذبه‌هاي گردشگري در حوزه اكوتوريسم است؛ جاذبه‌اي كمتر شناخته‌شده كه نياز به توجه مسوولان براي تقويت زيرساخت‌هاي مورد نياز دارد. اين روزها بسته شدن مرزها و بيكاري هزاران نفر در اين مناطق مي‌تواند بهانه‌اي باشد براي معرفي گزينه‌هايي كه مي‌تواند جايگزين كوله‌بري شود. يكي از اين گزينه‌ها كه ظرفيت بسيار بالايي هم در منطقه دارد، گردشگري است. همت دولت و مسوولان استاني و حمايت متوليان امر گردشگري مي‌تواند اين مناطق را تبديل به مقصدي منحصربه‌فرد براي گردشگران كند.
در سلسله گزارش‌هايي از منطقه بانه و سردشت، اين موضوع را از زواياي مختلف بررسي خواهيم كرد كه نخستين گزارش از اين مجموعه را اينك پيش رو داريم.