كردها در عكس دسته‌جمعي عراق
با استفاده از ابزار تقلب در صندوق انداختند. در هر حال حتي اگر رقم اعلام‌شده را به عنوان ميزان مشاركت مردم در نظر بگيريم، به اين نتيجه مي‌رسيم كه نوعي از سرخوردگي، نوميدي و فاصله گرفتن و شكاف بين مردم و حاكمان، در كل عراق وجود دارد.
يك كرسي براي 7 نفر
اساس عرف سياسي عراق، دوران پس از صدام، در اين كشور پست مهم و اجرايي، بر اساس معادلات جمعيتي، در اختيار جريان شيعه است. پست رياست مجلس به دومين جمعيت بالاي عراق يعني اهل سنت داده مي‌شود و پست رياست‌جمهوري نيز كه البته ابعاد تشريفاتي دارد و داراي اختيارات چنداني نيست، به كردها سپرده مي‌شود. ولي همين پست تشريفاتي داراي اعتبارات سالانه ۲۰۰ ميليون دلاري كلان است كه دو حزب قدرتمند اقليم كردستان عراق براي تصدي آن مدت‌ها با هم رقابت كردند و آخر سر هم نتوانستند براي معرفي نامزد واحد در خانه خود به نتيجه برسند و موضوع را به بغداد كشاندند. طنز سياسي ماجرا اينجاست كه عراق فقط يك رييس‌جمهور نياز دارد اما كردها هفت نامزد را به مجلس عراق بردند. در حزب اتحاديه ميهني، دو باجناق مام جلال طالباني يعني لطيف رشيد و محمد صابر و ملا بختيار پدرزن پسر مام جلال، خواهان آن بودند رييس‌جمهور شوند. اما چهره قدرتمندي به نام كوسرت رسول با همراهي بافل طالباني پسر كوچك طالباني، توانستند برهم صالح را كه چند ماه پيش از اين حزب جدا شده بود، مجددا به اتحاديه ميهني بازگردانند. همسر مام جلال يعني هيرو ابراهيم و دو خواهر او، به‌شدت مخالف رييس‌جمهور شدن برهم صالح بودند اما اين دعواي خانوادگي بالاخره به نفع باجناق‌ها، مادر، خاله‌ها و پدرزن بافل تمام نشد و برهم صالح به مصاف فواد حسين نامزد مورد تاييد مسعود بارزاني رفت. در اين ميان، يك زن و چند چهره سياسي و دانشگاهي نيز نامزد شدند و مجلس عراق، نهايتا برهم صالح را به عنوان رييس‌جمهور برگزيد. اشاره به كريدور پرتنش خانوادگي حزب اتحاديه ميهني، به اين دليل بود كه ابعاد تاسف‌برانگيز جنگ قدرت در داخل احزاب اقليم كردستان، تا حدودي مشخص شود. البته اين وضعيت، به گونه‌اي و اندكي متفاوت در حزب دموكرات به رهبري مسعود بارزاني هم وجود دارد و ظاهرا فعلا همين وضعيت ادامه خواهد داشت.
در هر صورت، كردها در عكس دسته‌جمعي عراق بزرگ، نشان دادند كه آنها نيز نه‌تنها مانند احزاب شيعه و سني، درگير و آلوده جنگ قدرت و فساد مالي هستند، بلكه در رقابت‌ها نيز، هيچگاه نظري به منافع كلان و مشترك ندارند.