ديگر فرصت تاخير نداريم...

در سينماي حاضر هيچ كسي جاي ديگري را تنگ نخواهد كرد، مشكل اصلي از آنجا شروع مي‌شود كه عده‌اي، همه ‌چيز اين سينما را براي خود يا دوستان‌شان مي‌خواهند. تا اين نگاه غيرفرهنگي و غيرواقعي در اين كشور وجود دارد در روي همين پاشنه خواهد چرخيد.

اين نگاه با خود تبعيض و تفرقه و نااميدي به همراه دارد، اين نگاه با خود سوءظن و بي‌عدالتي به دنبال دارد، در اين نگاه نبايد منتظر مدير خلاق و كارآمدي باشيم، اگر هم مدير شايسته‌اي انتخاب شد بايد همه حواسش به نگاه‌هاي ديگران باشد و فرصت هيچ كاري را پيدا نخواهد كرد.

مديري با اين نگاه، مدير وصل نيست بلكه فسق است. اين نگاه به‌ شدت محافظه‌كار است و از ترس نگاه‌هاي ديگران، يا همه ‌چيز را تعطيل مي‌كند، يا ميدان را به سينماي بي‌نگاه و بي‌نشان و روزمره مي‌سپارد. اين نگاه فقط فيلم فاخر را دوست دارد و تا دل‌تان بخواهد پول براي دورهمي‌هايش خرج مي‌كند.

بايد باور كنيم كه هيچ نگاهي به تنهايي قادر به معجزه نيست، معجزه با حضور همه سلايق و همه ظرفيت‌هاي متنوع فرهنگي اين سرزمين به وقوع مي‌پيوندد. ما در اين كشور بيش از اين، فرصتي براي تاخير نداريم.

انقلاب ۵۷، دفاع مقدس و اكثر حضور‌هاي حماسي اين مردم در يك نقطه مشترك به انفجار نور منتهي شدند كه مردم از هر گروه و هر سليقه و هر نگاه به عنوان هسته مركزي آن حضوري حداكثري داشتند. تا شرايط و ساختارها و ديدگاه‌ها، اين قدرت حقيقي را خالصانه باور نداشته باشند، هيچ برنامه‌اي و هيچ تصميمي و هيچ حركتي به سرانجام مطلوب نخواهد رسيد.