ايده‌اي براي افزايش بيلان كار؟

روز گذشته به نقل از روابط عمومي مركز تئاتر مولوي خبري منتشر شد مبني بر برگزاري نخستين جشنواره تئاتر بانوان در اين سالن شناخته شده دانشجويي. بلافاصله پس از خواندن خبر تصوير روزهاي پرنشاطي از پيش چشمانم گذشت كه به سال‌هاي ابتدايي خبرنگاري در حوزه هنرهاي نمايشي بازمي‌گشت. آن سال‌ها «جشنواره تئاتر بانوان» هنوز برپا مي‌شد و انصافا هم در راهروهاي ساختمان اداره تئاتر جاي سوزن انداختن نبود. تصويري كه در سال‌هاي اخير حتي از سالن‌هاي درگير در برگزاري جشنواره بين‌المللي تئاتر فجر هم سراغ نداريم. بي‌آنكه نگاه جنسيتي به ماجرا داشته باشم يا اصولا در سر برگزاركنندگان جشنواره چنين تفكري جاري بوده باشد بايد بگويم آن روزگار هنرمندان زنِ نويسنده، طراح، بازيگر و كارگردان در كنار هنرمندان مرد از در و ديوار ساختمان چند طبقه اداره تئاتر بالا مي‌رفتند و تماشاي اين ميزان شور و هيجان و انرژي هر هنرمندي را به فعاليت مضاعف دعوت مي‌كرد. به گفته اعظم بروجردي كه از ابتدا درگير برگزاري جشنواره تئاتر بانوان بود، سال 88 (سال‌ پاياني برگزاري جشنواره به روال 6 دوره پيش از خود) حدود 900 نمايش متقاضي حضور در جشنواره بودند. از دقت در كيفيت آثار كه صرف نظر كنيم، توجه به آمار ارايه شده، نشان مي‌دهد نيرويي فعال بوده كه متاسفانه از آن سال‌ها تا امروز به حال خود رها شده و مشخص نيست بر سر هنرمندان خلاق اين عرصه چه آمده است. تازه درباره روزگاري صحبت مي‌كنيم كه سالن‌هاي خصوصي وجود نداشتند و حيات و ممات هنرهاي نمايشي به سالن‌هاي تئاتر دولتي وابسته بود. حال كه مركز تئاتر مولوي تصميم به چنين كاري گرفته باز هم استقبال مي‌كنيم و دست ‌مريزاد مي‌گوييم ولي توامان اين سوال نيز مطرح مي‌شود كه تا كي بايد بنشينيم و اختراع دوباره چرخ ببينيم؟ در اين كشور 8 دوره جشنواره تئاتر بانوان برگزار شده و علاوه بر فعالان عرصه هنر نيروهاي زيادي در پشت صحنه و بخش اجرايي تربيت شده‌اند. چطور امكان دارد تمام اين تجربه را يك‌سر ناديده بگيريم و حالا كار را از صفر آغاز كنيم؟ البته در خبر مركز تئاتر مولوي به اين نكته نيز اشاره شده كه نمايش‌هاي حاضر در نخستين جشنواره تئاتر «بانو» در مركز تئاتر مولوي به صورت مونولوگ روي صحنه مي‌روند و چنين رويكردي در زمينه اجرا و برگزاري شايد به تجربه آنچناني نياز نداشته باشد اما آيا بهتر نبود پيش از انتشار اين خبر ما با سازوكار انتخاب آثار و دست‌اندركاران برپايي جشنواره آشنا مي‌شديم. برگزاري جشنواره به اين شكل بيشتر به آن دست برنامه‌ها شباهت دارد كه مديران براي افزايش بيلان كاري در پايان سال يا انتهاي دوران خدمت در نظر مي‌گيرند. اگر غير از اين است مسوولان بايد رويكرد خود را مشخص مي‌كردند و مثلا اطلاعات بيشتري درباره بخش‌هاي جشنواره در اختيار همگان مي‌گذاشتند. چنين انتظاري به ويژه از مديريت سالن تئاتري كه با رويكردهاي آكادميك و دانشگاهي شناخته مي‌شود بسيار زياد است.