هبوط به سرزمين جاودانگي

«در خواب‌هايم هزار بار اين پنالتي را زده‌ام و هر هزار بار آن را تبديل به گل كرده‌ام.» اين اعترافي جانكاه از روبرتو باجو، دم اسبي آسماني فوتبال است. ستاره تيم ملي ايتاليا كه با آتزوري به فينال جام جهاني 1994 امريكا رسيد و در آخرين قدم، كم آورد. او يك قدم تا لمس آسمان فاصله داشت و از همان‌جا به زمين كوبيده شد. زندگي بوداي كوچك، 25 سال پيش براي هميشه متحول شد. زندگي او به بعد و قبل از آن پنالتي لعنتي تقسيم مي‌شود. بعد و قبل از آن ضربه كه به آسمان كوبيده شد. به ‌شكلي طعنه‌آميز، ماندگارترين صحنه زندگي فوتبالي او تلخ‌ترين‌شان است. نود هزار تماشاگر ورزشگاه پاساداناي لس‌آنجلس زانو زدن بودا را از نزديك ديدند. روبرتو باجو در مورد آن لحظه تلخ مي‌گويد: «من با توان و قابلیت‌هایم می‌توانستم تیم‌مان را به سقف آسمان بفرستم. من آسمان را فقط یک ثانیه از نزدیک دیدم و سپس سقوط کردم.» سقوط و هبوطي كه به افزايش بي‌نظير محبوبيت روبرتو باجو در سراسر جهان منجر شد. چندان اغراق‌آميز نيست اگر بگوييم، مهم‌ترين صحنه‌اي كه از جام جهاني 1994 در اذهان باقي مانده، نه قهرماني برزيل كه ناكامي روبرتو باجو است. باجو اين قدر بزرگ بود كه لغزشش از قهرماني برزيل بيشتر به‌ ياد بيايد. توپ در دست راستش بود؛ آرام به سمت كلوديو تافارل قدم برمي‌داشت و سرش را بالا نمي‌آورد. در واپسين لحظه، نيم‌نگاهي به سمت دروازه انداخت و به سمت توپ قدم برداشت. چند ثانيه بعد، وزن دست‌هايش را روي كمر انداخته بود و سرش را بالا نمي‌آورد. خودش مي‌گويد: «آن روز آرام بودم، آرام شوت زدم شاید یک نفر دروازه را پایین آورد، نمی‌دانم. مثل یک قتل بود.» يك قتل كه قاتل و مقتول يك نفر بودند. باجو چاقو را در قلب خودش فرو كرد و با هر بار يادآوري آن صحنه گويي آن چاقو را در قلبش مي‌چرخانند. به‌رغم اين ناكامي عميق، او هميشه يك «دم اسبي آسماني» باقي ماند و چند سال پيش در يك نظرسنجي، روبرتو باجو بالاتر از ريورا، دل‌پيه‌رو، ماتزولا، توتي، مالديني، ريوا، باره‌سي و جوزپه مه‌آتزا به عنوان محبوب‌ترين چهره تاريخ فوتبال ايتاليا انتخاب شد؛ محبوب‌ترين ستاره ناكام آسمان لاجوردي فوتبال ايتاليا.