ركورد منحصربه‌فرد تماشاچي در فوتبال زنان ثبت شد
بيش از 77 هزار نفر در ومبلي
زنان انگليسي از شكست دقيقه آخر مقابل آلمان در خانه ناراحت بودند، اما حضور 77768 هوادار براي تماشاي بازي آنها باعث شد تلخي شكست از بين برود.
اين يك اتفاق عجيب است. وقتي بازيكنان انگليس پا روي چمن ورزشگاه قديمي و ملي ومبلي گذاشتند، نگران بودند كه مبادا نتيجه نگرفتن‌شان در جام جهاني زنان و چهارمي‌شان باعث شود كه مورد اقبال قرار نگيرند. اما به پا خاستن جميعت بيش از 77 هزار نفري و تشويق بي‌امان اين همه آدم هنگام ورود آنها نگراني بازيكنان و كادر فني را برطرف كرد. اين بزرگ‌ترين حضور هواداران در خانه براي تيم ملي زنان بود.
شكست دو بر يك در خانه مقابل آلمان آن چيزي نبود كه بازيكنان بخواهند. مطمئنا هدف فيل نويل، سرمربي تيم از برگزاري اين ديدار دوستانه شكست نبود، اما اين مسابقه براي سه‌شيرها اولين رقابتي از سال 2014 به اين سو بود كه نتيجه‌اش در درجه دوم اهميت قرار گرفت و پيروزي بزرگ، بردي كه روي قلب و ذهن آدم‌ها تاثير گذاشت، روي سكوها رقم خورد. جايي كه تعداد زيادي آدم در سرماي سخت و بارش شديد باران مشغول تشويق تيم زنان كشورشان بودند. اتفاقي كه نشان داد فوتبال زنان بعد از ناكامي نه تنها حمايتش را در جامعه از دست نداده، بلكه بيشتر از گذشته مورد حمايت قرار گرفته است.
اين تعداد تماشاچي ركورد قبلي تيم ملي زنان انگليس را شكست. در سال 2014 و در جريان بازي با آلمان كه باز هم با باخت انگليس همراه بود 45619 نفر در استاديوم حاضر بودند. اين تعداد همچنين ركورد 70584 نفري كه تماشاگر بازي بريتانيا و برزيل در المپيك 2012 لندن بودند را نيز پشت سر گذاشت. در آخرين بازي تيم ملي مردان انگليس در مقدماتي يورو مقابل مونته‌نگرو نيز تعداد تماشاچي كمتري در استاديوم حاضر بودند. البته شايد اين خيلي مقايسه منصفانه‌اي نباشد، چراكه بليت بازي تيم ملي زنان انگليس مقابل آلمان بين 10 تا 15 يورو بود و بليت بازي تيم مردان بين 20 تا 100 يورو. اما اين نكته هيچ شكي در مورد اينكه فوتبال زنان مسير درستي را مي‌پيمايد، ايجاد نمي‌كند. اين نشانه ديگري است كه فوتبال زنان روند رو به رشدي را در پيش گرفته است. حضور اين همه هوادار در استاديوم نشان مي‌دهد برخي از آن 11.8 ميليون نفري كه شكست انگليس در نيمه‌نهايي جام جهاني مقابل امريكا را نظاره كردند، حالا تبديل به هوادار شده‌اند كه حاضرند براي تماشاي بازي در استاديوم پول پرداخت كنند.
فيل نويل، سرمربي تيم زنان انگليس بعد از بازي گفت: «من فكر مي‌كنم اگر هر سه ماه يك‌بار در ومبلي بازي داشته باشيم و هر دو تيم حاضر در زمين كيفيتي نظير همين بازي اخير ارايه كنند، همين تعداد تماشاچي مي‌تواند به ورزشگاه بيايد. اين يك نمايش فوق‌العاده است. يك اتفاق واقعا جالب.»
نكته جالب توجه در مورد تماشاچيان اين بود كه بسياري از هواداران حاضر در ومبلي به‌طور مشخص اولين حضورشان در استاديوم را تجربه مي‌كردند. آنها قصد داشتند از هر نتيجه‌اي كه در بازي رقم مي‌خورد، لذت ببرند. اين اتفاق در طول مسيرهاي منتهي به استاديوم و ساعتي قبل از شروع مسابقه مشخص بود. فروشندگان وووزلاها و كلاه‌هاي رنگي و روسري‌هاي هواداري اين را به خوبي ديدند كه والدين فرزندان هيجان‌زده خود را به اين اقلام هواداري مزين مي‌كردند و بعد از آنها عكس يادگاري مي‌گيرند.
انگلستان در پايان بازي را واگذار كرد در حالي كه نمايش جالبي مخصوصا در نيمه اول نداشت. اما صداي بلند تشويق طرفداران يك يادآوري واضح و روشن از چگونگي رسيدن به اين نقطه بود. يك قرن پيش فوتبال زنان در انگليس به سرعت در حال پيشرفت بود. به‌طوري كه در برخي بازي‌ها بيش از 10 هزار هوادار در استاديوم‌ها حاضر مي‌شدند. اما فدراسيون فوتبال در سال 1921 با ادعاهايي مبني بر اينكه اين بازي براي زنان «نامناسب» است، اين ورزش را براي زنان ممنوع اعلام كرد. آرمان زنان در انگلستان با اين توجيه كه فوتبال باعث ناباروري مي‌شود، مسدود شد. نيم قرن طول كشيد تا در سال 1971 اين ممنوعيت برداشته شود. بعد از آن چند دهه طول كشيد تا فوتباليست‌هاي زن دوباره توانستند به درخشش در مستطيل سبز بپردازند. شنبه شب و در ورزشگاه ومبلي موقعي كه بازيكنان به هواداران معرفي مي‌شدند، گيل كولتر كه در سال 1989 در اولين بازي زنان در ومبلي حاضر بود، اعتراف كرد كه او و هم‌تيمي‌هايش مقابل تنها 500 نفر بازي كرده بودند.
همچنين در اين جمع بازيكناني حضور داشتند كه در جام جهاني غير رسمي زنان كه در مكزيك در سال 1971 برگزار شد، عضو تيم ملي انگليس بودند. اين تيم در آن سال توسط ژان ويليامز به عضويت يوفا درآمده بود و توسط اين كميته به مسابقات دعوت شد. اين بازيكنان در آن تورنمنت مقابل جمعيت 80 هزار نفري بازي كرده بودند. در ميان آنها كريستين لاك‌وود به چشم مي‌خورد كه در آن رقابت تنها 15 سال سن داشت يا حتي لي كالب و گيليان سايل كه 14 ساله بودند. زناني كه بايد به عنوان پيشگامان فوتبال زنان مورد احترام قرار بگيرند اما داستان‌هاي‌شان عمدتا در تاريخ گم شده است.
به عنوان مثال كالب در سنين پايين فهميد كه او به اندازه كافي براي رقابت با پسران خوب است. او ساعت‌ها وقت خود را صرف يادگيري مهارت‌ها و تاكتيك‌هاي فوتبال مي‌كرد. او به ياد دارد كه از مربي خود خواسته بود تا از مقامات محلي بخواهد كه او را به تيم پسران ببرد اما به او گفته مي‌شود كه اين امكان‌پذير نيست، زيرا فوتبال براي دختران نبود! اما امروز بعد از تجربه جام جهاني با بيش از يك ميليارد بيننده و بازي دو تيم زنان انگليس و آلمان در ومبلي با بيش از 77 هزار تماشاچي كه باعث شد اين بازي تبديل به سومين بازي پرتماشاچي تاريخ اين ورزشگاه كهن شود، چه كسي مي‌توان اينقدر نادان باشد كه چنين حرفي را بزند؟
منبع: گاردين