تعطيلات رمي

پيش از سفر به رم فيلم «تعطيلات رمي» ساخته «ويليام وايلر» برايم فقط يك اثر سينمايي كلاسيك خوب بود كه هنگام تماشايش از بازي «آدري هيپبرن» و داستان عاشقانه‌اش لذت مي‌بردم. داستاني كه روايت جذابي از عشق مردي از طبقه پايين اجتماع با زني غني دارد. زن (شاهزاده خانم آن با بازي آدري هيپبرن) در سفر تشريفاتي‌اش به رم بدون اطلاع ديگران قصر محل اقامتش را ترك مي‌كند تا رم واقعي را همراه مردم عادي ببيند. اين خواسته‌اش او را با مردي به نام جو (گريگوري پك) آشنا مي‌كند و در مدت كوتاه با هم بودن‌شان (يك شبانه‌‌روز) عشقي افسانه‌اي بين‌شان به وجود مي‌آيد. فيلم نخستين‌بار در سال 1953 ميلادي بر پرده سينما رفته است. اما گذشت 66 سال هم نتوانسته از جذابيتش كم كند و هنوز هم در ليست فيلم‌هاي محبوب بسياري از طرفداران سينماي كلاسيك است. در رم حكايت چيز ديگري است. فيلم تبديل به نمادي مدرن از اين شهر كهن شده است. بسياري از بازديد‌كنندگان هنگامي كه به پله‌هاي اسپانيايي مي‌رسند، وقت عكس گرفتن در جايي مي‌ايستند كه آدري و گريگوري پك ايستاده بودند. بعضي از آنان هم بستني به دست اداي بازيگري را درمي‌آورند كه در سال 1993 در بلژيك درگذشته است. پيدا كردن عكس‌هايي از هيپبرن و پك روي موتور وسپا يا نشسته روي پله‌هاي اسپانيايي در مكان‌هاي پرتردد و توريستي و در بين نمادهاي رم كار آساني است. گذشته از آن سال‌هاست عكس‌هايي از اين فيلم در تقويم‌هاي ديواري ايتاليا مورد استفاده قرار مي‌گيرد. البته اين توجه ويژه فقط مربوط به تعطيلات رمي نيست، بعضي از لوكيشن‌هاي فيلم زندگي شيرين ساخته فدريكو فليني با عكس‌هايي از مارچلو ماسترياني و آنيتا اكبرگ مشخص شده است. در رستوران‌ها و مغازه‌هاي زيادي نيز عكس كارگردان‌ها و بازيگران سينما در كنار مردم عادي ديده مي‌شود. همه اينها نشان از اهميت سينما و استفاده مسوولان شهر رم براي معرفي شهر به علاقه‌مندان سينما دارد. اتفاقي كه انگار در كشور ما رغبتي براي آن وجود ندارد. اگر داشت نه تنها از شهرك‌هاي سينمايي دايم يا موقت استفاده بيشتري براي جلب توريست (حداقل داخلي) مي‌شد، بلكه مكان فيلمبرداري فيلم‌هايي مانند گاو، قيصر و حسن كچل و... تبديل به موزه‌هاي بزرگي مي‌شد. فعلا كه اين‌طور نيست و شهركي كه زنده‌ياد علي حاتمي با عشق و خون دل ساخت، وضعيت خوبي ندارد. شهرك‌هاي مربوط به مختارنامه، محمد (ص) و... را نمي‌دانم.