مين و مرگ مفاجا
ابراهيم عمران
گويا در زمانه‌اي كه ويروس چيني نتواند جان بستاند، در جاده‌ها قرباني نشوي؛ سيل و زلزله پايان زندگي‌ات را رقم نزند، «مرگ مفاجايي» است كه دستت از جهان هستي ساقط شود. آري هنوز «مين‌هاي عمل نكرده» دوران جنگ در غرب كشور و اين‌بار در مهران جان سه نفر را مي‌تواند بگيرد كه به حتم در روزگار دوزخي كرونا، اميدشان به پايان اين دوران ادبار بود. به راستي كيست مسوول اين مرگ ناگهاني و ناخواسته؟ هر چند هيچ مرگي خواسته بشر نيست و زوال و نابودي انسان، آرزوي هيچ يك از آناني نبود كه جاي‌شان ديگر در اين گيتي نيست.
دشمن زمان جنگ‌مان يعني عراق، حاليه آنقدر در گيرو‌دار دست به دست شدن سكان حكومت است كه تا كشتي‌بان سياست جديد آيد؛ فرصت آن نيست كه تلنگري بدان وارد شود از سوي طرف مقابل. نهادهاي مسوول داخلي نيز به حتم تا به حال هر چه در توان داشتند براي مين‌زدايي مناطق تحت اين مواد منفجره انجام دادند و اگر گله و شكايتي است بايد از سازمان‌هاي جهاني باشد كه چرا تا به حال كمك شاياني در اين زمينه انجام نداده‌اند و اگر هم كاري كرده‌اند چرا گزارش‌اش را ما نداريم و نمي‌بينيم فرجام كردارهاي‌شان را.
جان اين هموطنان آنچنان بايد براي‌مان ارزشمند باشد كه يك‌بار براي هميشه صداي دادخواهي‌مان به اين مجامع بلند شود و بسان هشتگ‌هاي معروف، در اين باره نيز، فرياد تظلم‌خواهي‌مان رسا باشد. سخت است در مناطق محروم غرب كشور زندگي كردن و با بقاياي جنگ همچنان روبه‌رو شدن. هر چند سازمان ملل چهار آوريل را «روز آگاهي از مين و كمك به اقدامات عليه مين» نامگذاري كرد ولي بايد ديد ميزان امداد دنيا براي كشورهايي مثل ايران، بوسني، افغانستان، سريلانكا، كويت و... چيست و كشورهاي عمده سازنده مين مثل امريكا، انگليس، فرانسه، روسيه، چك، ايتاليا و چين چه جوابي مي‌توانند به اين ساخته انسان‌كش‌شان بدهند. مي‌توان با كمي همدلي بيشتر در روزي خاص نيز ما به عنوان كشوري كه مساحت زيادي از آن درگير مين بود و است، صداي كل جهان شويم تا ديگر شاهد از دست دادن هيچ انساني نه در ايران و نه در هيچ جا نباشيم چراكه مرگ اينچنيني ضايعه‌اي است بزرگ كه به قول خاقاني:
مرا مشتي يهودي فعل خصمند
چو عيسي ترسم از مرگ مفاجا