تشويق كنيم، حماسه نسازيم!

تيم ملي ايران براي بار دوم توانست جواز حضور در جام ملت‌هاي آسيا را به دست آورد. نخستين‌بار در سال 1400 و در اوج كرونا بود كه شاگردان مريم ايراندوست با برتري مقابل اردن آسيايي شدند. جالب اينكه اين‌بار هم اردن قرباني جاه‌طلبي دختران ايراني شد.  صعود تيم ملي زنان بايد از دو منظر مورد بررسي قرار بگيرد؛ يكي از جايگاه فوتبال زنان و ديگري به صورت كلي و بر اساس جايگاه فوتبال در ايران.  همه مي‌دانند تيم ملي زنان در فدراسيون مهدي تاج اولويت دهم هم نيست كه اگر بود پست نايب‌رييسي فوتبال زنان مدت‌ها بلاتكليف نمي‌ماند، تيم ملي زنان از رنكينگ خارج نمي‌شد، لازم نبود كارشناسان و رسانه‌ها براي تغيير مربي تيم كه دستاوردش سه سال ناكامي مطلق بوده فشار بياورند، بازي دوستانه و اردوي درست و حسابي براي تيم ملي تدارك ديده مي‌شد و... بنابراين با توجه به شكل آماده‌سازي دختران ايران و البته شرايط جنگي كه نزديك بود ايران را به‌طور كل از حضور در مسابقات مقدماتي محروم كند كار مرضيه جعفري و شاگردانش عالي بوده است. از اين منظر بايد به كادرفني و بازيكنان حسابي تبريك گفت كه توانستند در شرايطي كه بايد در بازي آخر مقابل اردن ميزبان حتما پيروز مي‌شدند اين صعود را رقم بزنند.  نكته دوم برمي‌گردد به شرايط كلي فوتبال در ايران. واقعيت اين است كه جشن گرفتن براي حضور يك تيم فوتبالي از ايران، هر تيمي، در جام ملت‌هاي آسيا اتفاق خجسته‌اي نيست. هر اتفاقي هم كه افتاده باشد و هر قدر فوتبال ايران رو به افول رفته باشد ما هنوز ايران هستيم. يكي از پرافتخارترين كشورهاي آسيا در حوزه فوتبال. چه در حوزه تيم ملي مردان، چه در رده‌هاي سني، چه در فوتسال مردان و زنان و فوتبال ساحلي و... هميشه تيم‌هاي ايراني اگر قهرمان نشوند حداقل جزو مدعيان و بزرگان به حساب مي‌آيند. در اين بين فقط فوتبال زنان (بزرگسالان و اميد و جوانان و نوجوانان) است كه هنوز به آن بالندگي كامل نرسيده و نه درگير كسب عنوان قهرماني آسيا يا حضور در جمع چهار تيم كه درگير حضور در مسابقات جام ملت‌هاي آسياست.  نيازي به گفتن نيست كه براي رسيدن به پله آخر بايد از پله نخست شروع كرد. پله نخست موفقيت در جام ملت‌هاي آسيا نيز كسب سهميه حضور در مسابقات است. اما اين حضور گرچه بايد گرامي داشته شود، چون قدم اول سختي بوده، اما نبايد به عنوان دستاورد و موفقيت و حماسه جلوه داده شود.  ما بايد همان‌طور كه در فوتسال زنان به نقطه‌اي رسيديم كه نايب قهرماني آسيا برايمان شكست به حساب مي‌آيد در فوتبال زنان هم به جايي برسيم كه حضور در جام ملت‌هاي آسيا دغدغه كسي نباشد. براي اين منظور نياز به يك قدم بزرگ در فوتبال زنان داريم. نياز به يك تغيير بزرگ، يك اتفاق متفاوت. ما نياز به يك انتقال دانش وسيع از سوي كشورهاي اروپايي و همين‌طور سرمايه‌گذاري چندبرابري در حوزه فوتبال زنان و استعداديابي داريم. آن وقت است كه ديگر بعد از سوت پايان بازي منجر به صعود ايران به جام ملت‌ها به دست زدن و تشويق اكتفا مي‌كنيم و نمي‌رويم سراغ آهنگ بر طبل شادانه بكوب! دختران ايراني ثابت كرده‌اند پتانسيل لازم براي رسيدن به قله آسيا در فوتبال را دارند. آزادشان بگذاريم و حمايت كنيم تا پرواز كنند.