رييس مجلس در مقر سازمان ملل در نيويورك
زورگويي در موضوع‌هسته‌اي ايران جواب نداد
گروه سياسي | علي لاريجاني در مقر سازمان ملل در نيويورك. سخنراني در قامت رييس مجلس ايران در افتتاحيه چهارمين اجلاس روساي پارلمان‌هاي جهان در نيويورك. سخنراني‌اي كه آخرين بار 12 سال پيش انجام شده بود. علي لاريجاني اما ديشب پشت تريبون مقر سازمان ملل كه ايستاد سخنراني كوتاه اما پر نكته‌اي داشت. از نقش پارلمان‌ها گرفته تا نحوه مبارزه با تروريسم. از مذاكرات هسته‌اي ايران و اهدافي كه كشورهاي مدعي حمايت از دموكراسي دنبال مي‌كنند اما در برنامه‌هاي‌شان چيز ديگري را نشان مي‌دهند. علي لاريجاني كه پس از دو دوره غيبت نماينده ايران، در چنين اجلاسي سخنراني مي‌كرد حالا درست يك ماه و نيم پس از توافق هسته‌اي، در شرايطي در نيويورك به سر مي‌برد كه درخواست ملاقات از سناتورهاي امريكايي دارد و نكته اصلي سخنراني‌اش حمايت از توافق هسته‌اي ايران است. رييس مجلس شوراي اسلامي در اين سخنراني گفت: «نخست لازم مي‌دانم از اقدامات شايسته جناب آقاي «چودري» قدرداني نمايم و از اينكه اين كنفرانس با عنوان زيباي «دموكراسي در خدمت صلح و توسعه پايدار و ايجاد جهاني كه مردم طالب آنند» تشكيل يافته، تشكر كنم. سوال اصلي اين كنفرانس وزين كه شمار زيادي از روساي محترم مجالس كشورها و نمايندگان محترم پارلمان‌ها در آن حاضرند، اين است كه آيا واقعا امروز دموكراسي در خدمت صلح و توسعه پايدار است؟ بي‌ترديد توسعه پايدار، با سه عنصر ثبات سياسي، مردم‌سالاري و رشد اقتصادي متوازن قرين است. اما با كمال تاسف، منطق حاكم در ميدان عمل سياست، با وجود همه بحث‌هاي نظري صحيح و زيبا، منطق زور است و تا زماني كه اين تباين وجود داشته باشد، همچنان شاهد خشونت، جنگ و آوارگي در بين مردم جهان خواهيم بود؛ در اين بين، دو نكته تعجب‌آور وجود دارد: اول آنكه برخي دولت‌هايي كه براي مردم خود دموكراسي مي‌خواهند، در وراي مرزهاي خود، از ديكتاتوري و رژيم‌هاي خشن و مستبد، حمايت مي‌كنند. دوم آنكه در صحنه بين‌المللي تئوري جنگ‌طلبي به بهانه گسترش دموكراسي، رفتار نامناسبي را شكل داده است. برخي دولت‌ها با استفاده از بمب و مسلسل به دنبال ايجاد دموكراسي در ساير كشورها هستند. واقعيت ذكر شده فوق موجب شده است تا نمونه‌هاي زياد جنگ‌طلبي در فضاي امروزي رخ دهد كه از جمله آنها مي‌توان به قصه‌هاي پردرد مردم مظلوم فلسطين و جنگ‌طلبي رژيم اسراييل، جنگ و اشغال در عراق و افغانستان، جنگ در يمن و جنگ‌طلبي در سوريه اشاره كرد. در مساله هسته‌اي ايران نيز يك‌بار ديگر نشان داده شد كه مسير زورگويي جواب نمي‌دهد. برخي قدرت‌هاي بزرگ با سلاح تحريم پيش آمدند اما ملت ما مسير پايداري را برگزيد و در نهايت نيز ايستادگي ملت بزرگ ايران در برابر زور و تهديد و تحريم پيروز شد و مذاكرات سخت و فشرده به نتيجه رسيد كه مورد پشتيباني ما است. مبتني بر آنچه گفته شد ما اعضاي پارلمان‌ها، با هدف قرار گرفتن دموكراسي در خدمت صلح و توسعه پايدار، بايد تلاش كنيم دولت‌ها به شكل واقعي، تابع اين هدف بزرگ عمل كنند، نه آنكه به بهانه منافع ملي، همه مفاهيم باارزش عصر ما يعني دموكراسي، صلح و توسعه پايدار را تضييع كنند. بدون شك در اين‌گونه كنفرانس‌ها بايد دو اقدام مهم و نتيجه‌بخش را مدنظر قرار دهيم: يكي شناسايي آسيب‌ها و دوم ارايه راهكارها. پارلمان‌ها بايد نقش قوي‌تري در اصلاح صحنه سياست برعهده گيرند. پارلمان‌ها مي‌توانند مانع جدي‌اي در مقابل اشغالگري باشند؛ پارلمان‌ها مي‌توانند بودجه‌هايي كه صرف اشغال و تجاوز مي‌شود را به سوي توسعه و پيشرفت همان كشورها سوق دهند. اگر يك‌دهم بودجه‌اي كه صرف اشغال عراق و افغانستان شد، صرف توسعه و آباداني اين دو كشور مي‌شد، قطعا امروز با ناامني و تروريسم در اين دو كشور مواجه نبوديم. بايد آگاه باشيم كه مردم جهان مخصوصا جوانان، بيدار شده‌اند و بيش از هر زمان ديگري با تزويرهاي سياسي و در عين حال با حقوق خود آشنا هستند و در مقابل بي‌عدالتي و سركوب و اشغال، راه مقابله و مبارزه را پيش مي‌گيرند و در اين مسير،اي بسا در دام جريان‌هاي ترويستي قرار گيرند. اگر كشورهاي قدرتمند مي‌خواهند آتش تروريسم فروكش كند، بايد دست از زورگويي، ماجراجويي و اشغالگري بردارند. ما در اين كنفرانس، دموكراسي را پايه صلح مي‌دانيم. آيا بهتر نيست براي مردم مظلوم فلسطين نيز همين اصل را قايل باشيم تا با برگزاري يك رفراندوم، حكومت خود را انتخاب كنند؟ در پايان اميدوارم اين كنفرانس در جهت تحقق شعار ارزشمند انتخاب شده، دستاورد ملموسي براي ملت‌ها داشته باشد.