يك گهر بوديم همچون آفتاب...
سعيد رضادوست
بغضي ميان حنجره، زنداني من است/ اخبار روز، شرح پريشاني من است
ابري شده است سطح وجود كويري ام/ دريا، اسير لهجه باراني من است
پاريس، بم، ايالتِ قندوز، باميان/ ويراني تو موجب ويراني من است
شعرم سياه پوش ِ غم ِ روزگار شد/ اين امتداد ِ ناله‌ي خاقاني من است
مردانِ بي‌نقاب، زنان ِ بدون مرز/ تفسيري از اصول ِ مسلماني من است
آيا چه فرق مي‌كند ايران؟ فرانسه؟، آه/ پاريس نيز روح ِ خراساني ِ
من است...