فكر كردم درباره كسي ديگر صحبت مي‌كنند

وقتي صحبت‌هاي فوق‎العاده‎اي را كه گفته مي‌شد، گوش مي‌كردم، فكر كردم درباره كسي ديگر صحبت مي‌كنند و اينها به من ربطي ندارد. ظاهرا من هشت جلد كتاب نوشته‏ام. اين براي يك نقاش زياد است. من نقاشي هستم كه مي‌نويسد. بنابراين فكر مي‌كنم كارم را انجام داده‌ام. يك سال قبل نمايشگاهي بعد از 40 سال برگزار كردم. همان وقت يكي از من پرسيد نمايشگاه بعدي‎تان كي است؟ گفتم خب قاعدتا 40 سال ديگر. حالا هم اين هشت جلد كتاب منتشر شده و كتاب‎هاي ديگري وجود ندارد. وقتي اين كتاب‎ها را ورق مي‎زنم خجالت مي‏‌كشم. در نوشته‎هايم معمولا يك منقد بسيار سخت‎گير را در ذهن دارم كه دوست قديمي و هميشگي‎ام شميم بهار است. هرچه مي‏نويسم را ابتدا به او مي‌دهم تا بخواند و موقع نوشتن مدام به خودم مي‌گويم اين را قرار است شميم بخواند. اين برايم خوب است. به‌جز اين، وسوسه خاصي براي نوشتن ندارم، من مثل استادم محمود دولت‌آبادي نويسنده نيستم، اما اينكه مي‏‌نويسم به اين معناست كه سعي مي‌كنم موضع خودم را روشن كنم، در نقاشي هم اين موضع وجود دارد اما پيچيده‌تر است، و نوشته‌ها روشن‎تر هستند. آمده‎ام جواب پس بدهم. هيچگاه خودم را بالاتر از اينكه بازخواست شوم ندانسته‎ام. خيلي خوشحالم كه امشب اينجا هستم و شما اينجا هستيد و چون اين حضور بسيار صادقانه است لطف بسيار ارزشمندي است. با خودم فكر مي‌كنم كه حالا آسوده‎تر هستم، من نامه اعمال نقاشي‌هايم را سال قبل در يك نمايشگاه به صاحبان اصلي آنها كه مردم هستند، عرضه كردم. اين نوشته‎ها هم قبلا چاپ شده بودند اما بعضي‌شان ديگر پيدا نمي‏شد. فكر كردم اگر يكجا همراه هم باشند معلوم مي‌شود كه من در نوشته‌هايم چه گفته‎ام. در نتيجه اين نوشته‌ها هم نامه اعمال من هستند. اكنون خيلي راحت مي‌توانم تنبلي كنم، كم كار كنم و ملزم نباشم كه هرچيزي را كه يكي ننوشته است، من بنويسم. اين شب و اين نقطه‏اي كه در آن هستم، بسيار مهم است، چون نه باغرور كه بافروتني مي‏توانم بگويم همين است كه هست.