انتخاب «رييس»
بدون چالش
احمد شيرزاد
استاد دانشگاه
«مديريت مجلس» اين روزها به مبحث اصلي محافل سياسي كشور تبديل شده است. موضوعي كه بر محوريت دو تن از چهره‌هاي برجسته دو طيف سياسي راه يافته به دهمين دوره مجلس شوراي اسلامي شكل گرفته است، در يك حدس قابل انتظار بود كه در پي خود دلخوري‌هايي را به همراه داشته باشد. اين امر در ادوار مجلس هم مسبوق به سابقه است. مهم‌ترين آن در دوره ششم روي داد و در ميان اصلاح‌طلبان بحث‌هايي بر سر اين موضوع كه رياست مجلس به چه كسي تعلق يابد، اتفاق افتاد. حال مشكلي كه در اين بين وجود دارد فرصت يك هفته‌اي از زمان تشكيل مجلس تا زمان انتخاب رييس آن است. اين انتخاب در حالي صورت مي‌گيرد كه نمايندگان هنوز يكديگر را نمي‌شناسند و حتي تا آن روز موضعگيري خاصي هم از سوي برخي نمايندگان صورت نمي‌گيرد. اما اگر روال دموكراسي جاافتاده‌اي همچون ساير كشورها داشتيم، مي‌شد پس از اعلام نتايج انتخابات به راحتي مشخص كرد كه رياست مجلس سهم چه كسي است. اما اكنون در اين دوره و با احتمال وجود 70 كرسي پارلمان كه هنوز گرايش نامعلومي دارند، وجود اينگونه چالش‌ها كاملا طبيعي است و چه بهتر كه به راحتي از آن بگذريم. اين چالش‌ها و كدورت‌ها تنها براي دوران انتخاب رييس است و با پايان يافتن آن خيلي ادامه‌دار نخواهد بود. اما اينكه چگونه مي‌شود اين مشكل را با تعامل حل كرد، به يك عامل اصلي بستگي دارد و آن اينكه خود نمايندگان راه يافته به مجلس هستند كه بايد به دقت و جديت به مسائل مختلف در ارتباط با انتخاب رييس بپردازند. ما كه بيرون گود هستيم اگر در اين مساله دخالت نكنيم، قطعا نمايندگان تصميم بهتري خواهند گرفت. هرچه احزاب بيروني و رسانه‌ها و صاحبان نظرگاه سياسي كمتر وارد بازي مديريت مجلس شوند، نمايندگان فرصت بيشتري براي تصميم‌گيري خواهند داشت. اظهارنظر در مورد مديريت داخلي مجلس، از سوي هر فردي صورت بگيرد، احساس تحميل و فشاري است كه به‌طور برعكس عمل خواهد كرد. اين موضوع بايد زير سقف مجلس حل شود. آن وقت اگر تنها يك نفر كانديداي رياست شود و با راي قاطع به عنوان رييس قوه مقننه انتخاب شود، بسيار حايزاهميت بوده و هيچ چالشي را به صحن علني مجلس نخواهد كشاند.