بحرين تاب نظامي‌گري را ندارد

در چند روز گذشته خبري از كشور بحرين منتشر شد كه براي تحليلگران سياسي منطقه جاي تعجب داشت و آن حمايت جمعي از نمايندگان پارلمان اين كشور از منافقين است. اعضاي منافقين از زماني كه از ايران خارج شدند، نياز به جلب حمايت دارند و به همين دليل به سراغ هر كشوري مي‌روند كه بيشتر با جمهوري اسلامي مساله و مشكل داشته باشد. آنها با همين نگاه به هنگام جنگ تحميلي به همكاري با صدام روي آوردند و بعدها هم با امريكا، اسراييل و ديگر كشورهاي منطقه همراهي كردند تا تعارض خود با جمهوري اسلامي را عمده‌تر از هر اصل اخلاقي و سياسي و ملي قرار داده باشند. همين روند آنان را به خيانت كشاند و در نزد مردم به منفورترين مخالفان جمهوري اسلامي مبدل كرد. در اين ميان حمايت جمعي از نمايندگان پارلمان بحرين از يك گروه مسلح تروريست مخالف جمهوري اسلامي معناي بدي دارد و به زيان همه‌جانبه حاكمان بحرين تمام مي‌شود. طبيعي است كه دو دولت مخالف يكديگر در مواردي عليه همديگر وارد عمل شوند و عليه منافع طرف مقابل اقدام كنند اما حمايت از يك جريان نظامي مسلح مخالف ايران از سوي حاكمان بحرين، اين تمايل را در ديگران هم ايجاد خواهد كرد كه از مخالفان مسلح بحرين حمايت كنند و بنابراين روند رخدادهاي بعدي به سوي نظامي‌گري سوق پيدا خواهد كرد. همين چند مدت قبل بود كه دولت بحرين با سلب تابعيت از يك روحاني شيعه ميانه‌رو، يك خطاي استراتژيك را مرتكب شد. همگان باور دارند كه يك حكومت اگر وجود مخالفان سياسي را تحمل نكند و با آنان به تعامل معقول نپردازد، بايد خود را براي مقابله و مقاومت مسلحانه آماده كند. بعد از تصميم حكومت بحرين براي سلب تابعيت از «شيخ عيسي قاسم» بسياري از تحليلگران هشدار دادند كه اين كار خطرناك است و آن كشور را گرفتار بحران‌ خواهد كرد. بيانيه يك نظامي سرشناس در ايران و اخطار به حاكمان بحرين و نيز سخنان رهبري ايران كه شيوخ بحرين را نسبت به رشد مقاومت مسلحانه در اين كشور متنبه ساخت، نشان مي‌دهد كه در اين كشور هم ممكن است شاهد رشد نظامي‌گري باشيم. در اين وضعيت چقدر بي‌تدبيرند كساني كه با حمايت از منافقين، به استقبال نظامي‌شدن فضاي روابط ميان دو كشور مي‌روند.