نيما و نوشاد متهم نيستند
ميثم سليماني
خبرنگار
شايد كمتر كسي نداند كه چشم‌بادامي‌ها تا چه حد در تنيس روي ميز مهارت دارند. چين، ژاپن، كره جنوبي و هنگ كنگ از جمله ابر قدرت‌هاي اين رشته ورزشي به حساب مي‌آيند. اما در روزهايي كه پيروزي ورزشكاران ايراني در برابر آنها خنده‌دار به نظر مي‌رسيد و زماني كه برترين‌هاي پينگ‌پنگ ايران بايد تنها در برابر اين بازيكن‌ها آبرو داري مي‌كردند تا با امتيازهاي بد بازي را واگذار نكنند، جواني به نام نوشاد عالميان آرزوهاي دست‌نيافتني را محقق كرد. بازيكني در حد و اندازه‌هاي بين‌المللي كه موجب شد تا سطح تنيس روي ميز ايران در جهان ارتقا پيدا كند و ايران نيز بازيكني در حد و اندازه‌هاي بين‌المللي را وارد عرصه‌هاي جهاني كند. بازي‌هاي نوشاد نه‌تنها چشم‌نواز بلكه پاياپاي با رقباي جهاني خود بود. او در برابر چشم‌بادامي‌ها از پيش بازنده نبود بلكه او در مسابقه‌اي باورنكردني وانگ لي كين، قهرمان سابق جهان را از چين شكست داد تا نشان دهد نه‌تنها مي‌تواند استعدادي براي ورزش ايران بلكه جهان باشد. او در مسابقات آسيايي و جهاني نيز خوش درخشيد و حتي در مسابقات المپيك لندن توانست در جمع 32 بازيكن برتر المپيك قرار گيرد. حتي خبر بهتر اين بود كه استعدادي ديگر به نام نيما عالميان در كنار برادر وارد همين عرصه شده و مسير خود را ادامه مي‌دهد.
حالا اميدها و استعدادهاي ايران در المپيك 2016 به راحتي از دور رقابت‌ها كنار گذاشته شدند. اما حالا سوال اينجاست كه مسوول كيست؟ سرمربي تيم ملي تنيس روي ميز ايران مي‌گويد كه از نظر امكانات و فرآيند آمادگي هيچ چيزي براي بازيكنان كم گذاشته نشد. اما نكته اصلي اين است كه ظهور و استعدادهايي مانند نيما و نوشاد حاصل يك سرمايه‌گذاري بلندمدت توسط فدراسيون پينگ‌پنگ نبودند، بلكه آنها حاصل استعداد شخصي و آموزش‌هاي خصوصي پدر و عموي خود بودند كه توانستند اين دو استعداد را شكوفا كنند.
در روزهايي كه قهرماني كشور بين چند چهره مشخص از جمله مهران احدي، محمدرضا اخلاق‌پسند و افشين نوروزي دست به دست مي‌شد، نوشاد و سپس نيما تمام آنها را كنار زدند. حالا سوال اينجاست كه چرا استعداد آنها بيش از اين رشد نكرد؟ شايد اين پيشرفت‌ها زماني متوقف شد كه نيما و به خصوص نوشاد وارد فرآيند فدراسيون براي قهرماني شدند. آنها به سقف آرزوهاي خود در كشور رسيدند اما سقف بزرگ‌تري براي آنها تعريف نشد و تنها پيروزي‌هاي مقطعي به وجود آمد. زيرا ورزشكار اگر پيشرفت مي‌خواهد يا بايد رقيب جدي داخلي داشته باشد تا جايگاه او را تهديد كند يا بايد جايگاه خارجي براي او تعريف كرد تا بتواند رقباي جدي خود را در سطح جهاني ببيند. اما رقباي اين دو برادر خودشان بودند و خودشان؛ در طول اين سال‌ها هيچ رقيبي براي آنها در داخل به وجود نيامد تا بتواند جايگاه آنها را تهديد كند و در طرف مقابل رقيب خارجي نيز براي آنها تعريف نشد تا بتوانند سقف آرزوهاي خود را بالا ببرند. شايد استعدادهاي مقطعي مانند نيما و نوشاد نيز به وجود نمي‌آمد، كماكان شاهد دست به دست شدن قهرماني توسط همان نام‌هاي قديمي در تنيس روي ميز بوديم و هيچ چهره جديدي در ميان آنها وارد نشده و هنوز پس از گذشت بيش از 10 سال مي‌توانستيم شاهد حضور افشين نوروزي، مهرداد اخلاق‌پسند يا مهران احدي در المپيك باشيم و هيچ تفاوتي در رده‌هاي بالايي قهرماني كشور اتفاق نمي‌افتاد. اين سرنوشت بسياري از ورزش‌ها و ورزشكاران در ايران است كه فدراسيون‌هاي ما تنها چشم به استعدادهاي مقطعي بستند كه به صورت گذرا و خودخواسته به وجود مي‌آيند و پس از مدتي در اين چرخه معيوب از بين مي‌روند. امروز نوبت نوشاد و نيما بود تا فردا نوبت چه كسي شود.