راه 19 ساله از «راست» تا «انقلابي»

اعتماد آنلاين| اصولگرايي نامي است با قدمتي 19 ساله كه در آستانه 20 سالگي‌اش زمزمه تغيير آن به گوش مي‌رسد. عنواني كه برخي معتقدند به دليل عملكرد نه‌چندان مطلوب بازيگران اين جريان سياسي در سال‌هاي اخير، نيازمند تغيير و تحول است تا براي بار ديگر مقبوليت لازم در آراي مردمي در انتخابات را به دست آورند. وجود اختلافات فكري در ميان چهره‌هاي مختلف سياسي موجب شد تا در سال ۱۳۶۶ جامعه روحانيت مبارز تهران كه درگير اختلافات داخلي خود شده بود دچار انشقاق شود و از دل آن مجمع روحانيون مبارز كه بعدها به اسم نيروهاي اصلاح‌طلب شناخته شدند بيرون‌ آيد. در اين ميان جمعيت موتلفه اسلامي چهرهاي مختلف و بسياري از تشكلات مذهبي قديمي همچون انجمن جامعه اسلامي بازار و اصناف، هيات‌هاي عزاداري بازار و جريان‌هاي مرتبط با فداييان اسلام را در خود جاي داد. طي سال‌هاي 68 تا 76 كه چپ‌ها دچار افول شده بودند، عنوان «راست مدرن» با حمايت آيت‌الله هاشمي‌رفسنجاني به عرصه سياسي ورود پيدا كرد و ظهور اين عنوان به نوعي ضرورت جامعه در دوران پس از جنگ تحميلي و تاكيد بر سازندگي در كشور بود. جرياناتي كه مايل به حفظ وضع موجود و مخالف تغيير در ساختارها و باورهاي سنتي بوده‌اند به «راستگرا» يعني مدافع وضع موجود مشهور شده‌اند. واژه‌هاي بنيادگرايي يا اصولگرايي از طرف خود اين افراد براي توصيف خط و مشي فكري‌شان به كار مي‌رود.  آنهايي كه در سال 1376 پس از پيروزي سيد محمد خاتمي در انتخابات رياست‌جمهوري دور هفتم از سوي اصلاح‌طلبان، محافظه‌كار ناميده شدند و پس از مدتي و در تقابل پس از انتخابات دور اول شوراهاي شهر، با اعتقاد بر اين اصل كه اين جريان به اصول انقلاب يعني اسلام، قانون اساسي و ولايت فقيه پايبند است نام اصولگرا را بر خود برگزيدند.  عنوان جديد «اصولگرايي» براي اين جريان سياسي كهنه‌كار موجب شد كه گروه‌هاي مرتبط با اين تفكر در قريب به 10 حزب و تشكل سياسي خلاصه شوند گروه‌هايي كه بعدها با عناوين جديد، در قالب ائتلاف براي اخذ اكثريت آراي مردمي و در قالب ليست‌هاي انتخاباتي پا به عرصه مي‌گذاشتند كه مي‌توان مهم‌ترين تشكل‌هاي سياسي در آن زمان را با نام‌هاي جامعه روحانيت مبارز تهران، موتلفه اسلامي، جامعه اسلامي مهندسين، جمعيت ايثارگران انقلاب اسلامي، جامعه زينب(س)، انجمن اسلامي پزشكان، جامعه اسلامي بازاريان تهران، جمعيت زنان انقلاب اسلامي، جمعيت فداييان اسلام و بعدها جبهه پايداري خلاصه كرد.  سال‌ها بعد و در پروسه انتخاباتي كشور، 10 تشكل سياسي نامبرده به چهار گرايش مختلف به نام‌هاي اصولگرايان سنتي، تحول خواه، پيرو احمدي‌نژاد و مستقل تقسيم شدند كه اين تقسيم بندي‌ها در جاي خود نشان از وجود طيف‌هاي مختلف و اعتقادات و گرايش‌هاي گوناگون در اين جريان سياسي است كه بعضا در انتخابات اخير به مشكل اصلي و اساسي در نرسيدن به وحدت منجر مي‌شود.  در حال حاضر زمزمه‌هاي جديدي از ظهور و بروز نشان اصولگرايي در انتخابات رياست‌جمهوري و شوراهاي شهر و روستا در سال 96 با نام «نيروهاي انقلابي» به گوش مي‌رسد، نشاني كه مشخص نيست آيا با فرمول‌بندي به پيش خواهد رفت يا در قالب همين عنوان. گويا از اين پس، زمزمه‌هاي نام «نيروهاي انقلاب» را در آستانه انتخاباتي ديگر و در ادبيات سياسي ايران بايد به گوش آشنا كرد.