رامين اكبري از جشنواره تئاتر دانشگاهي تا فجر
«تشريفات» يادآور فقدان برگزيدگان دانشگاهي
نمايش «تشريفات» به كارگرداني رامين اكبري بعد از حضور موفق در جشنواره تئاتر دانشگاهي ايران و كسب تنديس و لوح تقدير بهترين نمايش، اجراي عمومي خود را در سالن كنش معاصر تجربه كرد و سپس به جشنواره تئاتر فجر راه يافت. نمايشي كه يادآور حال و هواي خوش اجراهاي متفاوت تئاترهاي دانشگاهي است و اين پيام را به همراه داشت كه اگر توجه بيشتري به گروه‌هاي برگزيده جشنواره دانشگاهي مي‌شد، قطعا كيفيت كلي جشنواره را افزايش مي‌داد. رامين اكبري كارگردان اين نمايش «ارتباط نزديك با تماشاگر را در اولويت خود» توصيف كرد و از حضور در جشنواره گفت: « حضور در جشنواره براي من و عوامل اجرايي‌ام تجربه خوبي به همراه داشت چون نخستين بار بود كه در جشنواره تئاتر فجر شركت مي‌كردم.» «تشريفات» با الهام از داستان «عضو جديد» نوشته شده و از نظر شيوه اجرايي در مقايسه با اجراهاي حاضر در جدول جشنواره شعور و كيفيت متفاوتي را به نمايش گذاشت. «طراحي و ايده اصلي اين نمايش خيلي روشن و مشخص نيست اما ارتباط نزديك با تماشاگر در اولويت كار اجرايي ما قرار دارد و بايد منتظر ماند و ديد چگونه در طول اجرا به تماشاگر كمك مي‌كنيم تا ساختار ذهن خود را طراحي كند.»
ماجراي نمايش «تشريفات» در يك شركت مي‌گذرد و مخاطب جز شش صندلي و يك كيف چرمي شاهد طراحي صحنه آن‌چناني نيست. اكبري در ادامه مي‌گويد: «افراد اين شركت كارهايي انجام مي‌دهند و اولين سوال در ذهن مخاطب اين است كه اين آدم‌ها دقيقا چه مي‌كنند؟ نمايش ساختار ارسطويي ندارد كه شروع و پايان مشخصي داشته باشد. موقعي كه صحنه شروع نمايش را مي‌بينيم، ديالوگ‌هايي با سرعت توسط بازيگران گفته مي‌شود و مدام هم جاي بازيگران با صندلي‌هاي‌شان تغيير پيدا مي‌كند و اين صحنه نماي معرف شخصيت‌هاي نمايش بود. هر چه داستان نمايش جلوتر مي‌رود با يك سري پرونده‌هايي روبه‌رو مي‌شويم كه اعضا شركت روي آنها كار مي‌كنند. در اين روند يك سري اتفاقات رخ مي‌دهد.» در نهايت اجراي اين نمايش در جشنواره نيز با استقبال تماشاگران مواجه شد و امكان دارد يكي از شانس‌هاي كسب جايزه بخش نسل نو جشنواره باشد. چرا كه حقيقتا نماينده خوبي براي نسل نوي تئاتر ايران به نظر مي‌رسيد؛ گرچه قضاوت و مقايسه نمايش‌ها با يكديگر كاري بيهوده و سليقه‌اي است. اكبري مي‌گويد: « زمانی که راجع به کار دانشجویی حرف می‌زنیم، یعنی تجربه‌های متفاوت که در هر مرحله کامل‌تر می‌شود. متاسفانه این روزها به واسطه حضور بازیگران، کارگردانان شناخته شده و یا سالن‌هایی که مخاطبان مشخص دارند، کارهای دانشجویی کمتر دیده می‌شوند. این در حالی است که گاهی بعضی اجراها مخاطبان بسیار انگشت‌شماری دارند. به نظرم این روند تئاتر را شکل نمی‌دهد زیرا کار دانشجویی تجربه کردن است.»