روزي كه عذرخواهي نكردند

«يه تباني‌ريزي در حال شكل گرفتن است. چطور ممكن است وقتي پرسپوليس دو تا گل پشت هم به الوحده زده، خبر برسه الهلال گل خورده؟!» جمله‌اي مهم و اساسي كه از تريبون صداوسيما و در حالي كه ميليون‌ها ايراني پاي آن نشسته بودند، بيان شد. محمدرضا احمدي، گزارشگر بازي حتي بعد از اينكه عزم الهلال براي پيروزي را هم ديد، وقتي برد باشگاه عربستاني را هم ديد، باز هم حاضر نشد به‌خاطر جمله‌اش عذرخواهي كند. اين «توهم توطئه» از كجا مي‌آيد كه حتي به «اعتراف به اشتباه» هم ختم نمي‌شود؟ چرا فكر مي‌كنيم براي پيروز شدن بايد ديگران را قرباني كنيم و اگر اتفاقات موافق ميل ما نبود، حتما «تباني» شده است؟ احتمالا درست آموزش نديده‌ايم. احتمالا مي‌بينيم اطراف‌مان را كه پيروز شدن تنها به‌دليل استعدادهاي شخصي و نبوغ فردي نيست و هميشه «دست‌هايي» مي‌توانند روند را تغيير دهند. همين نگاهي كه ما در محيط كار داريم، در جامعه داريم، در دانشگاه و مدرسه داريم، در زمين فوتبال داريم، يادگاري زشتي است كه براي آيندگان به‌جا مي‌گذاريم. اثر حرف‌هايي كه گزارشگر بازي زد، تنها محدود به فوتبال نبود. تفكر «ما»هايي بود كه فوتبال را فقط برد و باخت نمي‌بينيم. ظرفيت پذيرش شكست نداريم. كاش آموزش مي‌ديديم.