سوءتفاهمي كه به قتل منجر مي‌شود

نمايش «ما سه نفر بوديم» تجربه‌اي از صالح علوي‌زاده، پويان محمودي، پويا چوداريان با همراهي تارا صلاحي نمايش جمع‌وجوري است كه اين روزها در سالن كوچك مركز تئاتر مولوي به صحنه مي‌رود، نمايشي كه به گفته صالح علوي‌زاده يكي از سه كارگردان جوانش و البته مانند بسياري از نمايش‌ها حاصل «يك ايده يك خطي» است. «ايده‌اي داشتم كه با دوستانم پويان محمودي و پويا چوداريان در ميان گذاشتم و با استقبال آنها مواجه شد. بعد روي متن كار كرديم و از آنجا كه قبلا سابقه نوشتن و همكاري مشترك داشتيم، پروسه نگارش و اجراي كار به سرعت پيش رفت و در نهايت خودمان هم بازي نقش‌ها را برعهده گرفتيم. »
سادگي در تمام زمينه‌هاي شكل‌دهنده يك اجرا از جمله طراحي صحنه، لباس، گريم و بازي‌ها مولفه‌هايي هستند كه موجب مي‌شوند تماشاگران پيگير تئاتر براي تماشاي نمايش‌هاي كم هزينه دانشجويي از اين دست مشتاق باشند. جسارت و نوآوري از جمله ويژگي‌هايي است كه معمولا بايد در اينگونه نمايش‌ها به جست‌وجوي‌شان پرداخت. اما نويسندگان نمايش «ما سه نفر بوديم» كه ايفاي نقش‌ها را نيز برعهده گرفته‌اند بخش مهمي از ساختن جهان نمايشي خود را برعهده متن و بازي‌ها گذاشته‌اند. «درست‌ترين شيوه اين بود كه كار اضافه‌اي انجام ندهيم چون قطعا به كار لطمه مي‌زد.»
نمايش، ماجراي كشته شدن مردي را روايت مي‌كند كه توسط سه شخصيت روي صحنه به قتل رسيده است. اينكه چه اتفاقي رخ داد تا كار به جنايت رسيد و از اين منظر به بسياري از وقايع هولناك اجتماعي روزگار ما مرتبط مي‌شود. ولي علوي‌زاده مي‌گويد نگرش گروه در مواجهه با مسائل اجتماعي متفاوت با بسياري نمايش‌هاي رايج است. « هر زمان مي‌گوييم دغدغه اجتماعي، اينطور برداشت مي‌شود كه اگر ماجراي «آتنا» يا «پلاسكو» رخ داد موضوع را روي صحنه بياوريم و اين مي‌شود نمايشي داراي دغدغه و مرتبط با جامعه، ولي ما طور ديگري فكر مي‌كنيم. از اين نظر پرداختن با مسائلي كه زمينه بروز چنين رخدادهاي ناگواري را به وجود مي‌آورد براي گروه اهميت بيشتري داشت.»
يكي از سه نويسنده و بازيگر نمايش «ما سه نفر بوديم» از «سوءتفاهم‌ها و تعصب‌ها» به عنوان مواردي ياد مي‌كند كه همواره با خود جرايمي مثل قتل را به همراه آورده است. اما كدام مخاطب به تماشاي چنين نمايشي كه به مختصات فعلي عرصه نمايش مانند حضور بازيگر چهره يا تبليغات آنچناني سازگاري ندارد، مي‌نشيند؟ علوي‌زاده مي‌گويد: «قشر مخاطبان ما افرادي نيستند كه دنبال تماشاي چهره‌ها باشند بلكه حال و هواي اين نمايش و محلي كه اجرا مي‌شود بيشتر افراد آشنا به تئاتر را به سالن دعوت مي‌كند. » اين هنرمند جوان معتقد است «تئاتر مولوي همچنان از شكل و شمايل كارهاي دانشجويي پيروي مي‌كند؛ گرچه در مقاطعي ناچار به باج دادن است.»
علوي‌زاده و ديگر همكارانش نيز سختي‌هاي فعلي جريان اصلي تئاتر را حس مي‌كنند. «در اين بازه زماني كار دانشجويي زيادي روي صحنه نيست نمايش ما با استقبال مواجه شده و اين اتفاق در شرايطي رخ داده كه بعضي از هنرمندان چهره هم مخاطب ندارند. » او مي‌گويد مشغول نگارش متن جديد هستند و نمايش بعدي هم احتمالا در مركز تئاتر مولوي روي صحنه خواهد رفت. «خيلي هم علاقه ندارم وارد مناسبات جريان فعلي تئاتر بشوم و ترجيح مي‌دهم از اين فضا دور بمانم و در يك گوشه‌ كارم را پيش ببرم. مثل بعضي گروه‌هاي ديگر كه همين رويه را دنبال مي‌كنند. نمايش «بي‌پدر» به كارگرداني محمد مساوات يكي از همين نمونه‌ها بود كه حتما مثال بسياري از تماشاگران در ميان تمام اجراهاي سال 96 خواهد بود.»