نسبت اشتغال در ايران، 5/2 به يك نفر
آمارهاي موجود از نسبت اشتغال در ايران و ۱۶۰ كشور جهان نشان مي‌دهد كه نسبت اشتغال برابر است با تعداد شاغلين به جمعيت (معمولا ۱۵ سال به بالا).
ايران داراي رتبه ۱۴۸ در بين ۱۶۰ كشور جهان در شاخص نسبت شاغلين به جمعيت در سن كار است. نسبت اشتغال به جمعيت در ايران ۴۰ درصد است، يعني از هر ۲/۵ نفر ايراني يك نفر كار مي‌كند كه علاوه بر اشتغال كامل با دستمزد، شامل اشتغال اعم از بدون دستمزد يا حداقل يك ساعت در هفته و... است. نسبت اشتغال ايران ۹ درصد كمتر از منطقه خاورميانه (كه داراي پايين‌ترين ميزان در بين مناطق جهان است) و ۳۰ درصد كمتر از متوسط جهاني است. اگر ايران بخواهد به نسبت اشتغال در حد متوسط جهاني برسد، نياز به ايجاد حداقل ۱۰ ميليون شغل است كه دور از انتظار است. ايران داراي رتبه ۱۴۸ در بين ۱۶۰ كشور جهان در شاخص نسبت شاغلين به جمعيت در سن كار است. از نظر تركيب جنسيتي مهم‌ترين علت نسبت پايين اشتغال ايران، نسبت اشتغال بسيار نازل زنان است.معضل بزرگ اقتصاد ايران اين است كه از يك اقتصاد كشاورزي خارج شده و به جاي اينكه به يك اقتصاد صنعتي تبديل شود، به يك اقتصاد مصرفي (مبتني بر فروش منابع و ثروت‌هاي ملي) تبديل شده است. اين اقتصاد متكي به رانت منابع توانايي ايجاد اشتغال و به خصوص اشتغال مولد و مفيد را از دست داده است. نسبت اشتغال در اقتصادهاي كشاورزي و كمتر توسعه يافته معمولا بالا است كه ناشي از فعاليت اغلب اعضاي خانواده است.