30 سال ديكتاتوري
استقلال زيمبابوه
1980- رابرت موگابه و حزب زانو كه رهبري استقلال زيمبابوه را بر عهده داشتند در نهايت توانستند استقلال خود از بريتانيا را به دست آورند. در روز 18 آوريل 1980 رسما بيانيه استقلال زيمبابوه توسط مقامات بريتانيايي به امضا رسيد. در آن دوره موگابه به همراه جاشوا انكومو رهبري استقلال و كشور را بر عهده گرفتند.
1982- انكومو از سوي موگابه متهم به طرح و برنامه براي سرنگوني دولت مي‌شود. پنج تيپ آموزش ديده در كره شمالي براي سركوب شورش طرفداران انكومو وارد عمل مي‌شوند و طرفداران اورا در مناطق مختلف پراكنده مي‌كنند و طرفداران انكومو در جنوب مستقر مي‌شوند. سال‌ها بعد نيروهاي دولتي متهم به كشتار هزاران غيرنظامي در آن دوره مي‌شود.
1987- موگابه، انكومو را مجبور مي‌كند تا از حزب زانو دست بكشد و به اختلافات و درگيري‌ها در جنوب زيمبابوه پايان دهد. در همان سال نيز موگابه قانون اساسي را تغيير مي‌دهد و خود را تبديل به رييس‌جمهور زيمبابوه مي‌كند.
1991- موگابه مرامنامه‌اي را در پايتخت زيمبابوه به تصويب مي‌رساند كه مجدد تاكيد مي‌كند هدف‌هايش تقويت صلح و امنيت بين‌المللي، دموكراسي، آزادي افراد و حقوق برابر براي همه اقشار است.
1998- بحران اقتصادي همراه با شورش و اعتصاب در كشور آغاز مي‌شود.
1999- بحران اقتصادي در كشور همچنان ادامه دارد و دخالت نظامي زيمبابوه در جنگ داخلي كنگو به طور فزاينده‌اي غير قابل توجيه است. در همان سال نيز جنبش مخالف به نام تغيير دموكراتيك در زيمبابوه شكل مي‌گيرد.
اصلاحات ارضي
2000- در فوريه اين سال رفراندوم در تغيير قانون اساسي به شكست مي‌انجامد. با اين وجود اجازه‌اي از سوي او صادر مي‌شود كه زمين‌هاي متعلق به سفيدپوست‌ها با حمايت دولت توسط مردم از دست آنها خارج شود. در همان سال حزب زانو-پي‌اف به رهبري موگابه با يك چالش جدي از سوي حزب تغيير دموكراتيك به رهبري مورگان تيسوانگيري مواجه مي‌شود. از همين رو حزب او توان هرگونه تغيير در قانون اساسي را در پارلمان از دست مي‌دهد.
2001- در ماه مه وزير دفاع موون ماهاچي در يك تصادف اتومبيل كشته مي‌شود. دومين وزيري كه در طول يك ماه مي‌ميرد. وزير دارايي نيز در ماه ژوئيه به بحران اقتصادي اذعان مي‌كند و مي‌گويد ذخاير خارجي به پايان رسيده و هشدار مي‌دهد كه كمبود مواد غذايي ايجاد مي‌شود. اكثر اهدا‌كنندگان غربي از جمله بانك جهاني و صندوق بين‌المللي پول به دليل برنامه نژادپرستانه رييس‌جمهور موگابه در خصوص گرفتن زمين‌هاي سفيدپوستان كمك‌هاي خود را به‌شدت كاهش مي‌دهند.
2002- در فوريه اين سال مجلس قانون آزادي رسانه‌ها را به‌شدت محدود مي‌كند. اتحاديه اروپا تحريم‌ها عليه زيمبابوه را اعمال مي‌كند. در همان سال موگابه با وجود تمام مخالفت‌ها يك بار ديگر در انتخابات رياست‌جمهوري شركت مي‌كند به گونه‌اي كه ناظران داخلي و خارجي به‌شدت اقدام وي را محكوم مي‌كنند. در آوريل با افزايش فقر و مواد غذايي در زيمبابوه يك قحطي بزرگ در كشور رخ مي‌دهد. با اين وجود در ژوئن 2002 موگابه يك مهلت 45 روزه را براي حدود 2900 كشاورز سفيدپوست تعيين مي‌كند كه زمين‌هاي خود را ترك كنند.
2003- اعتصاب عمومي به طور گسترده‌اي در كشور شكل مي‌گيرد كه با برخورد شديد نيروهاي امنيتي مواجه مي‌شود. رهبر جنبش تغييرات دموكراتيك دستگير مي‌شود. او از سال 2002 متهم به خيانت بود و جرم برنامه‌ريزي براي قتل رييس‌جمهور نيز به آن اضافه مي‌شود.
2005- اتهامات جنايتكارانه عليه مورگان تيسوانگيري رهبرمخالفان موجب محاكمه وي مي‌شود. از آنجايي كه مخالفان بطور كامل انتخابات زيمبابوه را بنا به خواست رهبرشان بايكوت مي‌كنند، حزب زانو-پي‌اف اكثريت قاطع كرسي‌ها را در مجلس نمايندگان و سنا كسب مي‌كند. در دسامبر همان سال جان اگلند، رييس سازمان بشردوستانه سازمان ملل متحد زيمبابوه در سقوط است.
2006- در ماه مه‌تورم سالانه كشور به بيش از هزار درصد مي‌رسد. پليس با تظاهرات برنامه‌ريزي به دليل گسترش بحران اقتصادي مقابله مي‌كند. شكل‌دهندگان به اين تظاهرات بازداشت و بعد‌تر نيز تحت شكنجه قرار گرفتند.
2007- تجمعات و تظاهرات به مدت سه ماه در زيمبابوه ممنوع مي‌شود. رهبر مخالفان در يك تظاهرات دستگير مي‌شود و يك مرد نيز به ضرب گلوله كشته مي‌شود. در ماه مه‌همان سال خاموشي در زيمبابوه به 20 ساعت در روز مي‌رسد و بيشتر برق براي صنايع كشاورزي مصرف مي‌شود. شرايط به حدي بحراني مي‌شود كه در ماه ژوئن حزب حاكم زانو-پي‌اف و حزب تغييرات دموكرات مذاكرات اوليه‌اي را براي حل اختلافات در آفريقاي جنوبي برگزار مي‌كنند.
بحران انتخابات
2008- در ماه مارس حزب مخالف رسما اعلام مي‌كند كه در انتخابات رياست‌جمهوري و پارلمان پيروز شده است. در ماه مه اعلام مي‌شود مورگان تيسوانگيري بيشترين آرا را در انتخابات رياست‌جمهوري به دست آورده اما به اندازه‌اي نيست كه بتواند در يك مرحله بر موگابه پيروز شود. در ماه ژوئن شرايط ادامه پيدا مي‌كند، اما مورگان تيسوانگيري پيش از برگزاري مرحله دوم انتخابات به دليل ارعاب و تهديد‌هاي گسترده عليه خود و طرفدارانش از اين رقابت كناره‌گيري مي‌كند. در شوراي امنيت تلاش مي‌شود تا قطعنامه‌اي عليه زيمبابوه تصويب شود كه روسيه و چين آن را وتو مي‌كنند. با اين وجود به صورت يكجانبه رهبران امريكا و اتحاديه اروپا به صورت جداگانه تحريم‌هاي گسترده‌اي عليه رهبران زيمبابوه اعمال مي‌كنند. فشارهاي خارجي به سمتي مي‌رود كه موگابه مجبور مي‌شود قدرت را با مورگان تيسوانگيري تقسيم كند. زيمبابوه در يك شرايط اضطرار ملي در برابر يك بيماري همه گير قرار مي‌گيرد به گونه‌اي كه سيستم مراقبت‌هاي بهداشتي اين كشور عملا ناتوان از عرضه خدمات مي‌شود.
2009- در ژانويه دولت اجازه مي‌دهد تا از ارزهاي خارجي براي جلوگيري از افزايش تورم ناگهاني استفاده شود. در فوريه مورگان تيسوانگيري به عنوان نخست‌وزير سوگند ياد مي‌كند. اما در ماه مارس همان سال همسر مورگان تيسوانگيري در يك تصادف كشته و شخص او نيز زخمي مي‌شود. با اين وجود مورگان تيسوانگيري با وجود همه تهديدات و مشكلات پيش رو سعي مي‌كند با سفرهاي خود به اروپا و امريكا موانع را از سر راه زيمبابوه بر دارد و قيمت‌هاي خرده‌فروشي براي نخستين بار پس از سال‌ها تورم كاهش پيدا مي‌كند.
انتخاب دوباره
2012- در ماه اكتبر و پيش از انتخابات رياست‌جمهوري فعالات حقوق بشر اعلام مي‌كنند كه عوامل سركوبگر به مانند انتخابات سال 2008مجدد فعال مي‌شوند. مورگان تيسوانگيري، نخست وزير وقت اعلام مي‌كند اگر خشونتي عليه اعضاي حزبش اعمال شود از دولت وحدت خارج خواهد شد.
2013- مورگان تيسوانگيري و موگابه به يك پيش‌نويس قانون اساسي مي‌رسند كه با اكثريت قاطع مردم به تصويب مي‌رسد و روساي جمهور آينده نمي‌توانند بيش از دو دوره پنج ساله به رياست‌جمهوري خود ادامه دهند. موگابه در سال 2013يك‌بار ديگر براي هفتمين بار رييس‌جمهور مي‌شود و حزب زانو-پي‌اف سه‌چهارم كرسي‌هاي پارلمان را كسب مي‌كند كه مخالفان معتقدند يك تقلب گسترده شكل گرفته است. امريكا نيز در تماس‌هاي متعدد عنوان مي‌كند كه تحريم‌ها لغو نخواهد شد مگر اينكه اصلاحات سياسي بيشتري در زيمبابوه شكل بگيرد.
2014- موگابه تولد 90سالگي‌اش را پس از گذراندن دوره درمان در سنگاپور جشن مي‌گيرد. گريس موگابه همسر رييس‌جمهور بطور غير منتظره وارد رقابت رهبري حزب مي‌شود كه باعث گمانه زني‌هايي مي‌شود كه ممكن است او جانشين شوهرش شود. موگابه، در ماه فوريه جويس موجور معاون اول خود و هفت وزير را به اتهام برنامه‌ريزي براي كشتن وي اخراج مي‌كند. هرچند موجور اين اتهام را رد مي‌كند اما در نهايت از حزب نيز كنار گذاشته مي‌شود.
2017- دو شخصيت برجسته اپوزيسيون يك ائتلاف را در انتخابات عمومي سال آينده تشكيل مي‌دهند. مورگان تيسوانگيري و جويس موجر، با امضاي يك تفاهمنامه يك حزب را براي اين رقابت‌ها اعلام مي‌كنند. با اين وجود بسياري با توجه به دليل شكاف‌هاي زياد در حزب زانو-پي‌اف نسبت به مداخله نظامي هشدار دادند كه در نهايت اين اتفاق در 15 نوامبر 2017 رخ داد و موگابه پس از حدود 30 سال حكومت بر زيمبابوه به وسيله ارتش كنار گذاشته شد.