منبع درآمد جديد

يكي از آشناهاي ما نسبت به «سفر خارجي» حساس بود و هر وقت مي‌شنيد كه يكي رفته يا يكي دارد مي‌رود، به چشم طعن و ملامت نگاهش مي‌كرد. به شدت سنتي بود و تلقي‌اش - صاف و ساده- اين بود كه «خارج»، جاي عيش و عشرت است و هر كس مي‌رود قصدي جز عياشي ندارد. يك بار، خيلي سال پيش وقتي شنيد فلاني با زن و بچه، تعطيلات عيد رفته تركيه، حالش بد شد و گفت «اين كه مومن بود.» به يك اعتبار خيلي هم بي‌ربط نمي‌گفت. اشكال اساسي‌اش اين بود كه حرفش را تعميم مي‌داد و همه را با يك چوب مي‌راند وگرنه كيست كه نداند علت و انگيزه برخي‌ها سفرها «استخوان سبك كردن» و «دل از عزا درآوردن» است. بالاخره در تركيه، در گرجستان، در امارات - علي‌الخصوص دوبي- در ارمنستان، در تايلند و قس عليهذا شرايطي مهياست و مقدماتي فراهم است كه خلل و فرج نفس آدمي را باز مي‌كند و طعم گس دنيا را زير دندان مي‌آورد. خيلي از اينها كه دلسوزي اقتصادي دارند و خارج شدن ارز را از كشور خطرناك مي‌دانند، شنيدم كه يواشكي طرح داده‌اند كه برويم في‌المثل در يكي از جزاير جنوبي يا وسط كوير چرب و شيرين دنيا را عرضه كنيم و لااقل جلوي خروج ارز را بگيريم. همان شترسواري دولادولاي كشورهاي به ظاهر مسلمان عربي... بگذريم. عرض من چيز ديگري است. مي‌خواهم بگويم خيلي‌هاي ديگر هم هستند كه شبيه آشناي ما فكر مي‌كنند و مسافرت به خارج را «چيز ديگر» و «جور ديگر» معنا مي‌كنند و ناخواسته نسبت به مسافران آنتاليا و پاتايا و تفليس موضع دارند. حتي فكر كنم اگر زورشان برسد جلوي مسافرت را بگيرند يا تا آنجا كه تيغ‌شان مي‌برد هزينه سفر را بالا ببرند. بين خودمان باشد، در حال حاضر سفر به گرجستان به مراتب ارزان‌تر از- كيش به كنار- ارزان‌تر از سفر به يزد و كرمان است.  گفتند دولت عوارض خروج را بيش از سه‌برابر كرده. سلّمنا. هر كه را طاووس خواهد، دويست تومن هم بدهد. چشمش كور دندش نرم. اينهايي كه من مي‌بينم بيشترش را هم مي‌دهند. لااقل دولت يك منبع درآمدي جديد هم پيدا مي‌كند كه نوش جانش؛ بلكه نوش جان دو طرف.