مديون غزاله عليزاده‌ام

دهه 60 شروع به خواندن آثار غزاله عليزاده كردم.‌ زماني كه كتابي از او را باز مي‌كردم، از دريچه نگاه او با اتفاقات داستان پيش مي‌رفتم و از آنها تاثير مي‌گرفتم. سير حوادث در داستان‌هاي عليزاده به گونه‌اي پيش مي‌روند كه براي خواننده بسيار باورپذير هستند و مي‌شود آنها را لمس كرد. همين ويژگي‌ها سبب شده است، اين نويسنده در رمان فارسي فضا و جايگاهي داشته باشد كه كساني مانند هوشنگ گلشيري و غلامحسين ساعدي دارند. درباره ويژگي‌هاي نثر او نويسندگان مختلفي سخن گفته‌اند، به عنوان مثال مندني‌پور معتقد است نثر عليزاده پاكيزه‌، منضبط و بدون غلط و برخلاف آثار ساير نويسندگان به دور از فقرزدگي است.

«شب‌هاي تهران»، «ادريسي‌ها»، «چهارراه»‌، «دو منظره» و ساير آثارش را خوانده‌ام؛ كتاب‌هايي كه ساعت‌هاي زيادي از زندگي من با آنها گذشته، در فضاي داستانش تنفس كرده‌ام و از اين رو به غزاله عليزاده احساس دين مي‌كنم و به او بسيار علاقه‌مندم.

از نظر من آثار اين نويسنده همچنان زنده است، داستان‌هاي او كاربردهاي گوناگوني دارند و مي‌توان از ابعاد زيبايي‌شناسي، تاريخي‌، آداب و رسوم مردمان روزگارش و... آنها را بررسي كرد. رمان‌هاي غزاله عليزاده بافت زنده‌اي دارد كه قدر و ارزش آنها را نزد خوانندگان جدي ادبيات بالا مي‌برد. يادش گرامي.