حسین قندی و آلزایمر ادامه دار ما...

آلزایمر حسین قندی را از میان ما نبرد ، این ما بودیم که به سبب آلزایمر نه چندان نادر جامعه مطبوعاتی شروع کردیم به یاد بردن حسین قندی .. وقتی که  به بهانه هایی حقیر راه ورودش به دانشکده روزنامه نگاری علامه بسته ماند . ما ،  یعنی همان ها که سالها شاگردی اش را کرده بودیم و در صدها روزنامه و نشریه و رسانه پرتیراژ و کم تیراژ این کشور می نوشتیم ، حتی صاحب رسانه بودیم از خودمان نپرسیدیم که  دانشکده روزنامه‌نگاری که جای حسین قندی نیست پس جای کیست ؟و دلمان تنگ نشد برای  شلیک خنده هایش... . تا وقتی که مرد ...ما مرثیه سرایان خوبی هستم ...
یک روز در سط تحریریه روزنامه جام جم ، داشتم عصبانی و آزرده داد وبیداد می‌کردم که دیگران که تکلیف شان برای بستن راه ورود شما معلوم است ،من صدای دوستان شما را هم نمی شنوم و... او باز هم خندید.. آشکارا عصبانی بود...ولی می خندید .. و من تازه  داشتم می فهمیدم که پشت این چهره همیشه مهربان و خندان ، رنج های عمیقی هم هست. ..
اکنون قندی رفته است .. دانشکده ارتباطات هنوز راه را بر دکتر نمکدوست نگشوده است ..دکترشکرخواه وقتی عضو هیات علمی دانشگاه تهران شد که می توانست روزهای ورود و خروجش به این دانشگاه را با انگشت های دو دستش بشمارد ...
نه فقط قدرت و سیاست که جامعه ارتباطی و دانشگاهی نیز  برای قدرشناسی از امثال قندی دچار آلزایمر است و راست یا دروغ این بیماری مغزی نادر نبود که قندی را از ما گرفت ، بیماری بسیارشایع فراموشی بود.. ما همه دچارآلزایمر شده ایم.