زبان اعتراض كارگران باز شد
در ششمين روز بعد از حادثه تلخ ريزش ديوار تونل معدن طزره بر سر دو كارگر استخراج،كارگران پيمانكاري معادن زغال‌سنگ البرز شرقي نسبت به شرايط ناامن محيط كارگاه‌ها و تونل‌هاي معدن كه حوادث تلخ و مرگ و فقداني همكاران‌شان و نان‌آوران خانواده‌هاي معدنچيان را رقم مي‌زند، اعتراض كردند و خواستار بازرسي از نحوه فعاليت پيمانكاران به عنوان مقصران اصلي اين حوادث تلخ شدند. ديروز خبرگزاري ايلنا درگزارشي از اين اعتراض جمعي كه همچون بيانيه‌اي در غم محبوس شدن ميلاد و سيداصغر است، نوشت:«كارگران پيمانكاري معادن زغال‌سنگ البرز شرقي از مسوولان درخواست كردند با سركشي از كار پيمانكاران اين واحد معدني، به مشكلات عديده آنان؛ به خصوص مشكلات معيشتي و ضريب سلامت و ايمني كارگران رسيدگي كنند. اين كارگران پيمانكاري گفتند كه برخي از پيمانكاران طرف قرارداد با شركت زغال‌سنگ البرز شرقي، از سال‌ها پيش به منظور انجام تعهدات اجراي استخراج زغال‌سنگ، حفاظت فني و ايمني كار را جدي نمي‌گيرند. هم‌اكنون چند شركت دست اول پيمانكاري در تونل‌هاي «برناكي» با ۱۵۰ كارگر، «كلاريز» با ۲۵۰ كارگر، «مادر» با ۲۰۰ كارگر و «رزمجاي غربي» مجري استخراج زغال‌سنگ هستند كه هر يك، مطابق عرف رايج كارهاي پروژه‌اي، اجراي مسووليت خود را پيش مي‌برند. چندين سال است كه تونل رزمجاي شرقي، مركزي، تونل ۳۰، تونل يك و اكلن ۴ از مسووليت شركت البرز شرقي خارج شده و به‌طور كامل به بخش خصوصي واگذار شده و اخيرا تونل ۳۵ به يك پيمانكار جديد واگذار شده و در روز‌هاي آينده با به‌كارگيري كارگران پيمانكاري، فعاليت استخراجي خود را آغاز خواهد كرد. با وجود فراهم بودن همه امكانات ايمني در مجموعه معادن البرز شرقي، اما كم‌كاري پيمانكاران و نبود نظارت بر كار آنها موجب شده تا شاهد اتفاقاتي تامل‌‌برانگيز همچون از دست دادن همكاران در اين مجموعه باشيم. طي سال‌هاي متوالي شاهد بروز حوادث دلخراش براي همكاران خود در مناطق مختلف معدني، به ويژه در معادن زغال‌سنگ بوده‌ايم كه درناك‌ترين اين اتفاقات، 4 سال پيش در معدن زغال‌سنگ زمستان يورت استان گلستان با ۴۳ كشته رخ داد كه هنوز به وضعيت خانوادهاي آنها رسيدگي نشده است.كارفرماي مادر، براي پايين آوردن هزينه‌ها، كار استخراج را در اختيار پيمانكاران بخش خصوصي قرار مي‌دهد و اين پيمانكاران، زماني كه كار را به دست مي‌گيرند، براي اينكه سودي برايشان بماند، تلاش مي‌كنند هزينه‌ها را از قراردادي كه با كارفرما دارند، پايين‌تر هم بياورند.كارفرمايان هم هيچ‌گاه به كيفيت پايينِ كارِ پيمانكاران خود نگاه نمي‌كنند و تنها به كميت آن نگاه مي‌كنند. در واقع عدم تطبيق قيمت برنده شدن در مناقصه و هزينه‌هاي اتمام كار، يك بحران است. برخي مسوولان تنها به فكر بازدهي محدوده كار خود هستند و به كارگري كه بايد ساعت‌ها در اعماق زمين زغال‌سنگ استخراج كند، فكر نمي‌كنند. بارها درباره شرايط ناايمن كارگاه‌ها به مسوولان بالادستي گزارش داده‌ايم اما نتيجه‌اي نداشته است. حتي درباره حادثه اخير تونل ۴۲ كه منجر به محبوس شدن دو نفر از همكاران‌مان شده هم، بارها از شرايط ناايمن كارگاه و صداهايي كه از سقف و ديواره كارگاه به گوش مي‌رسيد، به پيمانكار اخطار داده بوديم. با وجود آنكه كاهش هزينه‌ها امنيت جاني كارگران معدنچي را تهديد مي‌كند، برخي مديران بخش پيمانكاري معدن زغال‌سنگ البرز شرقي براي كم كردن هزينه‌ها از تعداد ستون‌هاي چوبي نگهدارنده سقف كارگاه استخراج كم مي‌كنند. اين كم كاري موجب ناايمن شدن سقف كارگاه‌ها شده و امكان ريزش آوار سنگ و خاك را از سقف و ديواره بيشتر مي‌كند. در مقابل اين همه سختي كار در كارگاه‌هاي استخراج زغال‌سنگ،كارگران پيمانكاري معدن زغال‌سنگ البرز شرقي در مقابل كارگران قرارداد مستقيم، از حداقل‌هاي مزدي برخوردارند و حقوق ماهانه آنها كفاف معاش خانوادگي آنها را نمي‌دهد. ما كارگران در معادن شاهد هستيم كه به راحتي جان همكاران‌مان با بي‌احتياطي و كم‌توجهي كارفرمايان و پيمانكاران گرفته مي‌شود.كارگران معادن بعد از ۱۶ ساعت كار هنوز يك محل استراحت مناسب ندارند. از وضعيت بهداشت در حمام، دستشويي، رختكن و حتي سرويس‌هاي غذاخوري رضايت ندارند. عرف كارگاه‌هاي استخراج اينگونه است كه هر 6 ماه يك بار لباس ايمني و هر سال يك بار كفش ايمني به كارگران داده مي‌شود اما برخي شركت‌هاي پيمانكاري به دليل مشكلات مالي يا هر دليل ديگري اين عرف را رعايت نمي‌كنند و اين هزينه‌ها از جيب كارگران پرداخت مي‌شود».