بهانه برای حمایت از تیم ملی جور است مدیریتش با شما!

شاید اگر می‌توانستیم به‌صورت دست‌چین برای تیم ملی فوتبال در جام جهانی 2022 یک گروه انتخاب کنیم، گلچین کردن گروه فعلی به استعاره از قاعده «دربِ دیزیِ باز و حیای گربه» برای‌مان چندان ممکن نبود. حالا اما با خوش‌شانسی، شایستگی و یا هر چه که نامش هست، یوزهای پارسی در سیاسی‌ترین گروه تاریخ جام‌های جهانی قرار گرفته‌اند؛ در کنار انگلستان، ایالات متحده امریکا و برنده پلی‌آف اروپا که حداقل 2 تیم از 3 احتمال ممکن آن سمت هم پی‌رنگ‌های سیاسی خواهند داشت. از نظر فوتبالی و فنی؛ شاید اکثر کارشناسان بر این گزاره مهر صحت بگذارند که در یکی از نرمال‌ترین گروه‌های جام بیست‌ودوم قرار گرفته‌ایم؛ گروهی با توازن متناسب قدرت‌ها و بارقه‌های امید برای یک تاریخ‌سازی. از کری‌های بی‌مزه در فضای مجازی با دست‌مایه کردن مسائل سیاسی بین این 3 کشور که بگذریم، نوبت به تیم ملی و رؤیای بیش از 40 ساله‌اش می‌رسد. تعبیر رؤیای نخستین صعود به جمع 16 تیم برتر جام جهانی اما نیازمند سرمایه است و برنامه، نیازمند هدف‌گذاری است و حمایت، نیازمند تدارکات است و بر هم زدن تمامی معادلات. با حلوا حلوا گفتن؛ هیچ دهانی هرگز شیرین نشده و من قول می‌دهم از این به بعد هم نشود. کوله‌باری از تجربیات دردناک و اندوهگین‌کننده در تاریخ 5 دوره‌ای فوتبال ایران در جام‌های جهانی بر پشت‌مان سنگینی می‌کند، حالا و در آستانه ششمین دوره حضور در جام جهانی هیچ مجالی برای فردا و فرداها نیست؛ فردا همین امروزِ ماست. با این گروه متعادل و با این تیم ملی یک‌دست و متحد که شخصیت خوبی هم پیدا کرده، هر نتیجه‌ای به‌جز صعود یعنی شکست. مهم نیست دراگان اسکوچیچ روی نیمکت تیم ملی باشد یا یک سرمربی تراز اول بین‌المللی، مهم نیست سیدمیرشاد ماجدی سرپرست فدراسیون بماند یا انتخابات جدیدی برگزار شود؛ تنها چیزی که اهمیت دارد، این است که تمام پتانسیل دولت و فدراسیون فوتبال در خدمت تیم ملی قرار بگیرد تا نسل دهه هفتادی‌های تیم ملی، لقب محبوب‌ترین تیم ملی تاریخ ایران در قلب مردم را از تیم نودوهشتی‌ها بربایند. الحمدلله که با این گروه دیپلماتیک، بهانه‌ها برای حمایت همه‌جانبه از تیم ملی جور شده و هیچ تردیدی در اهمیت چند برابری بازی‌های تیم ملی مقابل رقبایش نیست؛ پس تا کار از کار نگذشته و دیر نشده، دست بجنبانید و برای یوزهایی که باید قطر را تحت سیطره گام‌های استوارشان در بیاورند، از جان مایه بگذارید. حسرت 44 ساله فوتبال ایران در جام‌های جهانی، نباید به سال 48اُم برسد؛ مدیریتش با شما.