ادامه از صفحه اول
سنت بنيان‌گذار در جنگ دفاعي (۴)
كونوشيو، خبرنگار ژاپني نيز از ابعاد گسترده حضور مردم در رزم و پشتيباني با شگفتي مي‌گويد: «من فكر نمی‌كردم مردم اين طور قوی باشند... مردم نه تنها از جنگ فرار نمی‌كردند كه [می‌گفتند] اين جنگ، يك جنگ مردمی است و اين مردم هستند كه می‌جنگند و فكر می‌كنم تا بيرون راندن عراق به جنگ ادامه خواهند داد... همچنين ديدن بچه‌های اسلحه به دست كه از وطن خود دفاع می‌كنند، برايم جالب بود...» (ماهنامه صف، شماره ۲۶، بهمن ۱۳۶۰، صص ۴۰-۴۱)
هفته‌نامه عربيا نيز نوشت: «در هر شهر و روستای ايران، مردم به گرد دفاتر سپاه پاسداران اجتماع می‌كنند كه برای رفتن به جبهه‌ها ثبت‌نام كنند؛ جوان، پير، كودك و حتی افراد ناقص و عليل. در ميان داوطلبان، طلبه‌ها و روحانيون هم هستند.» (روزنامه جمهوري اسلامي، شماره ۲۲ ارديبهشت ۱۳۶۵)
امروز نيز ظرفيت كيفي و كمي مردم مي‌تواند دشمن زبون را غافلگير كند و معادله جنگ تحميلي دوم را همانند جنگ تحميلي اول به نفع ملت ايران تغيير بدهد.
با اين تفاوت كه در اين مرحله علاوه بر روش‌هاي سنتي، از روش‌هاي مدرن نيز براي مشاركت و همراهي مردم در دفاع از كشور مي‌توان استفاده كرد.
محافظِ متجاوز
گامي ديگر براي بر باد دادن تتمه اعتبار شوراي امنيت سازمان ملل متحد است. مهر تاييد بر اين بي‌اعتبارسازي را ساير اعضاي شوراي امنيت مي‌زنند. آنهايي كه همواره منتقد يكجانبه‌گرايي امريكا و بي‌توجهي‌اش به ترتيبات بين‌المللي بودند اما اينك يا دچار بي‌عملي شده‌اند يا ضمني از اقدام تجاوزكارانه امريكا حمايت كردند. با اين حال فرصتي باقي است تا ديگر اعضا نشان دهند متفاوت فكر و عمل مي‌كنند و نسبت به ارايه يك قطعنامه براي متوقف ساختن تجاوز به ايران، ولو با احتمال وتو شدن اقدام كنند. با اين همه، وضعيت امروز پيامي روشن براي كشورها در جهت بي‌اعتمادي بيشتر به ترتيبات و قواعد بين‌المللي خواهد داشت. اگر سازمان ملل متحد دست به اقدامي ولو بي‌نتيجه، حداقل براي اعتبار خود نزده و هزينه‌هاي اخلاقي، سياسي و حقوقي چنين تجاوزاتي را بالا نبرد، ترويج بي‌ثباتي و نيز بي‌اعتباري تعهدات جهانشمول، حداقل دستاورد مشترك «تيم نتانياهو و ترامپ» براي نظام بين‌المللي خواهد بود.