تقدير چاقي !

از قديم گفته‌اند خواهي نشوي رسوا همرنگ جماعت شو. موسيو شيطان براي نيل به اين مقصود همه سعي‌اش را كرده در رفاه كامل باشد تا مبتلا به چاقي شود و جزيي از اكثريت توده مردم بشود . نفرماييد مگر شكم گنده ملاك رفاه است و تازه از كجا معلوم اكثر مردم در رفاه زندگي مي‌كنند؟ خب البته خيلي قاطع نمي‌شود چنين ادعايي كرد. هرچند در بين سياستمداران و تاجران و هنرپيشگان معروف و ابرسرمايه‌داران جهان نمونه‌هاي زيادي در اثبات رابطه مستقيم چاقي و رفاه وجود دارد اما راستش از نظر ما اهالي تاريكخانه، شكم تنها معيار رفاه نيست اما خب حداقلش اين است كه وجود شكم بزرگ نشان مي‌دهد فرد چاق اگر پول يا وقت كافي براي ورزش كردن ندارد اما پول براي سورچراني و خورد و خوراك و غيره دارد. (ما جرات ورود به مقوله وغيره را نداريم) بنابراين يك فرد چاق اگر جزو طبقه مرفه هم نباشد جز طبقه متوسط جامعه كه هست.
حالا از كجا معلوم كه چاقي پديده‌اي فراگير است و اكثريت جامعه به آن دچارند؟ نكند از اين خبرهاي صداوسيمايي‌اي باشد كه همه مملكت را گل و بلبل نشان مي‌دهد؟ نچ ! ما در تاريكخانه حرف قضا قورتكي و كتره‌اي نمي‌زنيم. رييس دومين كنگره بين‌المللي جراحي‌هاي چاقي و متابوليك گفته از جمعيت حدود 80 ميليوني ايران، حدود 50 ميليون نفر معضل چاقي دارند. يعني چيزي حدود 63 درصد. اصلا از قديم ما به 63 درصد حساسيت داريم و هيچ چيز 63 درصدي‌اي خوشايندمان نيست. راستش نمي‌دانم چرا اما حافظه تاريخي‌مان اصلا با 63 كيف نمي‌كند. بنابراين از چاقي هم كه 63 درصد مردم ايران را درگير كرده خوش‌مان نمي‌آيد. به قول يكي از دوستان، چاقي تقدير من است و نمي‌توانم با تقديرم بجنگم.